Korkutucu bir hayaldi bu sevgiyle hesaplaþmak! Kýnýyla beslenirken bir býçak her seher vakti, mevsimi kara olan sevdalar makbuldü lügatimizde! Ve hatýrlamak daha fazla makbul kýlardý bir þeyi; cesaretten keskin bir aþk titrerken nefesimizde...

Frezya; bak þimdi köklerine rüzgâr gizlenmiþ saçlarýnda, fýrtýnalar anlatýyor masallarýný. Sevda bu ya, baþladý mý bir kere sonu gelmiyor bir daha. Sahip olduklarýndan baþka hüneri olmayan þu basit insanlar, anlam veremezler içimizdeki bu sonsuz yok-luða. Yok-luðum sen deðil misin Frezya? Ki kaç zamandýr aklýmý çizer sorularýn, kýrk düðümlü bilmeceler büyütürsün bakýþlarýnda. Tenin midir düþümdeki bu sevdayý yücelten, yoksa ruhun mu en derinden mahmuzlar benliðimi; deli taylar gibi koþtururken dudaklarýmda?...

Söylesene Frezya; kaç Mecnun Leyla'sýndan vazgeçmiþti peþinde? Kaç Yusuf oluk oluk kan kaybederdi sýrtýnda býraktýðýn týrnak izlerinde? Kaç Aslý Keremini verem etti derdinle? Ve Kaç Ferhat çelik alaþýmlý bilekler tüketti, pamuk balyasý daðlarýnda aþk yorgunu elleriyle?...

Hatýrlarsýn Frezya; kan kusardý kin öksüren cümlelerin. Seni tanýmayanlar buna anlam veremezlerdi. Varlýðýnýn sýrrýný bilemeyince dikilirdi çarmýhlar. Ve yeri gelir çözülemeyen bakýþlar atardýn ortaya; iþte o zaman da yangýn yutardý etekleri, iflas ederdi paha biçilmez akýllar. Peki neden hala bu kesikler, bu çatlaklar, bu oyuklar?... Yine de servettir Frezya; ardýnda kalan þu yalan yanlýþ masallar, kendi kendini eksilten ihanetler, aynada tereddütten doðan aldanmalar, dudaklarý kurutan yalanlar...

Bak, hayat delik ceplerimizden eksiliyor Frezya; yaðmur gözlerimizden... Kaç zamandýr nedensiz yürüdüðümüz bu yollar sebeplerimize çýkacak belki ve kullanmayý bilirsek eðer hasret güç katacak kaný çekilmiþ damarlarýmýza. Daðýldýk diyemeyeceðiz mesela, çünkü bütün olmanýn kanunudur bu; kýrk darbeyle sýnanacak geçmiþi soylu her hatýra. Ýki benzer tohum gibi düþeceðiz seninle topraða, sonra en çorak halimizden bir damla katacak gözyaþlarýmýz. Ve bir sabah aþk tutacak saçlarýmýzdan, gözlerimiz deðinceye kadar yükseleceðiz bulutlara! Ah, yaþamak bu deðil mi Frezya?

Tozpembe renklerini kaybederken gökyüzü, biz, bütün renkleri sakladýðýmýz gözlerimizle bakacaðýz bulutlara. Mavi bizim olsun Frezya, sevmek bizim, yaþanmamýþ korkulara engel olan yürek bizim... Konuþ artýk Frezya! Ne kadar küçük olsa da dilimizde kelimeler, uðraþýrýz seninle ve kitaplara sýðmayacak anlamlarý türetiriz. Yenilemeyiz mesela, yenildik diyemeyiz! Her yenilgi yepyeni bir baþlangýç deðil midir ve her elveda taptaze bir karþýlama?... Böyle inandýk Frezya, bundan sonrasýný da böyle bileceðiz! Görüyorsun iþte, nokta kadar bir hesaptýr göðsümüzde sevdalar; yeri gelir virgül yapar bükeriz seninle ve yeri gelir, kainat kadar geniþletiriz göðüs kafesimizin ardýnda!...

Frezya; bütün bu olanlar ve bu sevda emanettir ellerimize! Ayrýlýktan korksaydýk eðer, biliyorsun, bunca mesafeden sevmek zor gelecekti kalbimize. Ýnan bana Frezya, inan yazdýklarýma! Ýnancýn yoksa eðer satýrlarýma, gözlerimde ara bulmak istediðin her þeyi. Onlar anlayacaðýn bir dille tutarlar ellerinden; aþk ne, sadakat ne, böyle delice sevmek ne, içten içe anlatýrlar. Bak Frezya, kulaðýmýzý týrmalýyor çok uzaktan kelimeler: 'Ben seni unutmak için sevmedim' diyor þair! Ötesine düþen her þeyi unutmakta þu dört duvar ve unutmakta her þeyi, þu yer, þu gök, þu dünya...

Ah Frezya; bilmiyor muyum sanýyorsun düþkünleri, düþmüþleri, düþülmüþ yerleri? Gölgesinde daðlar taþýyan insanlarýn cüsselerinde gezdirdikleri toz kadar yürekleri? Akrep öpmüþ günahlarý, namus yutmuþ dudaklarý, gerçek tutmuþ yalanlarý, tezgahlarý, hesaplarý ve bu sevdaya olan düþmanlýklarý; görmüyor muyum sanýyorsun? Her þey saydam bir duvar kadar aþikar aslýnda. Ama öyle bir merhamet ki sevdamýz, yumuþatýr tüm demirden daðlarý, baðýþlar tüm günahlarý ve tükendikçe baðýrýr içimizdeki Eyyup: 'Dilime zeval verme Allah'ým, onda büyük sevdam var ve sen koru kalbimde þu sevginden olanlarý!'... Ki var ya da yok, olmuþ ya da olmamýþ, az ya da çok Frezya; kimine göre deðiþir derler! Ama yoktur bu sevdanýn bakýþlarda hiçbir farký. Ve yoktur Frezya, bizde tekin O'ndan çarký! Ah Frezya; Ýki ten arasýndaki ne sýrlarý biliriz biz! Ama bilmezler ki susmak için deðil, konuþmamak için ar ettiðimizi ve nefret kusmamak için beklediðimizi binbir sabýrla. Bilemezler deðil mi Frezya!

Artýk gidelim Frezya, artýk kendi yokluðumuza gidelim! Yalan da olsa ziyan da olsa kendi hiçliðimize dönelim. Her hayali baþka bir hayale ekleyerek bekleyelim bu sabah. Her sonu bir ilk gibi süsleyerek kilitleyelim dudaklarýmýzý... Kalk hadi Frezya, bütün dillerde arayalým sevdamýzý ve diller bulalým, þu kendini anlatamayan, köþelerinden yýrtýlmýþ dudaklarýmýza. Rüyalarda birleþen ruhlarýmýzý tenlerle sulayalým, kanatlar takalým içimizde mühürlenmiþ duygularýmýza! Ve çýrpalým hayatý bizi içinden dökene dek; kan bandrollü ellerimizle uzanalým uzaklara...

Anlayacaksýn Frezya, nasýl yaþanýrmýþ yaþanmamýþ sevgiler! Ve anlayacaksýn, koca bir ömür dediðimiz bu sevgide nasýl biter? Ah Frezya, sevmiþim ya seni, sevmesen de olur; anladým de, bu yeter!...

Frezya, bil yeter!...