Hayvansý bir kalbin insansý aklýmý zorladýðý zamanlar.... Cüzzi irademin basit yalnýzlýðýma teslim olduðunu görmek zor deðildi! Çünkü, ne yana baksam ya onu görüyordum yada ona görünmüþ bir þeyi...

Varlýðý ile yokluðu arasýna bir tartý koysam ve varlýðýnýn üstüne kondurduðum ihanet tozlarýný çýkarsam, ayný gramýn eksikliðini ölçtüðümü biliyordum. Herþeyi bu kadar iyi hesaplarken, adýnýn harf miktarýný eksiltmeye çalýþtýðým eþya, hadise ve hayallerdeki rakamsal yanýlmalarým, unutma çabalarýmý sürekli baþa sarýyor, her günü, baþladýðým ilk günün reçetesiyle yaþadýðýmý, bilmeyi istemediðim kadar iyi biliyordum. Hiçbirþey eskisi gibi deðil diyordu aynalar! Taze acýlarýmý býrakmamacasýna kavrayýþým veyahut yeni sancýlara gitmemecesine esir oluþum, eski hazlarýmýn yerine gelmemecesine bittiðini anlatýyordu bana. Böyle senelere bedel öyle günler yaþýyordum ki, hayatý sürmekle sürüklemek tezatýna kurban gidiyordu herþey. Seccademin merhamet yüklü yönünde bile yaralarýma merhem bulamayýþým, ruhumu, en keskin imani noktalarýma varana kadar, kör ve imansýz bir düþünceye yuttururcasýna kaybettiriyordu. Adýmlarýmýn iki hareketi arasýndaki zaman ve mekan kýrýntýlarýný biribirine baðlayamayacak kadar güçsüz olduðum geceler, yorganýmýn karanlýðýna gözyaþý pahasýna saklandýðýmý hatýrlýyorum. Ondan kalan beni bile görmeye tahammülüm yok artýk! Bütün suçluluk duygularýmýn üstünde biriktikçe aðýrlaþtýrdýðý, gözkapaklarýmýn, uykuya teslim olduðu o anlar, evet o anlar, þarbonun beyin duvarlarýnda oluþturduðu dayanýlmaz sarsýntýyý kanayýncaya kadar ovuþturan acý çaresizinin tavýrlarýna eþ, öz dudaklarýmdan kafatasýmý çýkartýrcasýna geriye dönüyordum. Güneþ ayak uçlarýma sarýlýnca gönül talkýmýnýn korkunç sesiyle uyanýyor, baþýmý yokluðuna çarpýnca tükenenin yalnýzca ben olduðumu bir kez daha anlýyordum. Ve bu satýrlarý yazana kadar, geçmesi için yalvardýðým ne kadar gecem varsa hepsinde ayný serüveni, fotokopi misali yaþamaktan kendimi alýkoyamýyordum... Derken dostlarým diyordum! Dýþýna bakýnca ben gibi aðlayan, içine dönünce kendi gibi gülen dostlarým. Kalbimi köþe baþlarýnda sýkýþtýrýp, duygularýma muska misali sýðdýrmaya çalýþtýklarý tesellilerden parça parça faydalanamýyordum aslýnda! Birleþtirince de damla gözyaþýma yetmediðini görüyordum. Dosttu adý, ne yapsa da dost kalacaktý ya, bunu da iyi biliyordum!... Ve hayat, sevgi, ölüm, duvak, kefen, mezar, sabýr...ne varsa hepsi dönüp dolaþýp yine ona geliyor; gidemiyordum!... Evet ne yapsam bitmiyordu bu sancý! Ama o, yine suskunluðunu yollluyordu bir gece, sessizce bir kez daha kayboluyordu!... Eðer ona doðru uzattýðým ellerin arasýnda, benim kan dolu avuçlarým olmasaydý gitmeyecekti belki de, belki gidemeyecekti; bilmiyordum, bilemiyordum!...

Ve kahrolasý bu hayatý sevmiyordum o yokken, sevemiyordum!... Bir an gelecek en unuttuðum yerden çýkýp gülecek diye bekliyordum hep. Bazen dualar yolluyordum günahlarýna, cezalandýrýldýðým kadar baðýþlansýn istiyordum. Onsuz bir beni görünce, aldatýlan çocuk, býçaklanan göz, yankesilen ciðer, yýrtýlan perde, buruþan surat(...)bana beni anlatýyordu; anlatamýyordum!...

Artýk her gece zindanýmda, baþýmýn altýnda, kanýný içtiðim bu sevdanýn dantelli yastýðý var. Üstümde yine onun iþlemeli yorganý. Bir de þu koynunuzda yatan sevgilinin, her gece yorganýmý üstüme çeken ve alnýmdaki teri silen merhametli parmaklarý!... Eðer beni duyuyorsanýz yedi kat karanlýk, kefen, taput, münker ve nenkir; son defa sevdiðimi söyleyin ona! Sevdiðimi söyleyin ve sevgimle sulayýn o minicik ellerini; kurumasýn artýk topraklarý...