Düþündükçe boynum bükülür...
Hasret bin hüzün ile sinemde süzülür,bilmem ki gülmek ne vakit bahtým içindir
Dil söyler, kalbim tastikler, gönlüm bilmem ki daha hangi eþikten bir sürur bekler
Sabýr sus der, gözler kendi halinde yaþýný döker, kanaat umutlar için vecdimi ister



Yýllar da sakýlý ki artýk derdi gamýmý azat eder...
Gönül neyi biçer, iradem kendinden geçer, akýlým niye kifayet etmez bin beter
Aþk; ruhumun yetisi için en münbir bir rehber, sevda rahim þadýnda adaleti eker
Bizarlýðým ne vakit diner, ömür defterim bahaneler furyasýndan söz eder ve gider



Ne sað yaným ülfeti cenahta süruru gözler...
Ne sol yaným, vecdimin inhisarýnda vaatler için en mukayetli bir rehber ve deðer
Gönül su misali katrenin sadrýnda aþk için vahtini bekler, edebi hasreder ve göçer
Dirliðin þanýna ne bir dil kefalet eder, ne yürek vesveseler içinde aþkýn ecrine erer



Bela halim için illaki bir rahmettir...
Lakin aklým ve nefsim bu hakikati ne kadar bilir, ruhum elan idrakime kefildir
Yol yolcusuz sefildir, aðaç dalsýz fakirdir, dað yamaçlarýyla neler söyler kim bilir
Sabýr ardýr, har içinde gizlenen nardýr, vakti saati içinde beklenen ulvi bir sadýktýr



Kaldýrýmlar, bulvarlara çýkartan ufuklar...
Ne acziyet için kalbe avdet et, ne katfiyet için iradeni hasret nefesin müddeti sebep
Gerekçesizlik neye delalet eder, maksatsýz nefes elbette ki heder, ruhun neyi bekler
Aþk;hakkýyla anlaþýlmadýðý an ne büyük bir keder, nafile yere söylenmek mi deðer



Mustafa CÝLASUN