Ne kadar güzel söylemiþ atalar. Gerçekten sakýnan göze bir þekilde batýyor çöp. Sonra sorgulamaya baþlýyoruz: ‘Ben nerede hata yaptým?’ Bu kadar dikkat ederken kimsenin kalbini kýrmamaya, kimseyi incitmemeye neden üzülür birileri? Neden?…Neden?…Neden?...

Þimdi sorguluyorum; hiçbir neden yokken, hiç kimse art niyetli deðilken neler üzer, incitir insanlarý? Göreceli bu sorunun cevabý. Hepimiz o kadar farklýyýz ki birbirimizden. Tepkilerimiz farklý, eleþtirilerimiz farklý, yorumlarýmýz farklý. Ancak bir ölçü olmalý. Mutlaka ortak, deðiþmeyen bir doðrumuz olmalý. Önce ‘Boðazýn kýrk düðümü var’ sözünden yola çýkabiliriz örneðin. Ya da empati kurup:’ Ayný davranýþ bana yapýlsa neler hissederim?’ sorusunun cevabý bizi doðru bir karara götürebilir.

Fevri davranýþlarýmýz çoðu zaman zarar verir bize ve çevremizdekilere. Çoðu düþünülmeden ‘pat!’ diye yapýverdiðimiz davranýþlardýr. Ancak bazen de zamana býraktýðýmýz pek çok tepki, zamanýnda yapýlmadýðý için anlamýný yitirir. Elbette ‘Ýnsan beþer , bir gün þaþar.’ Þaþar þaþmasýna da hatasýný telafi eder. Ya da etme yollarý arar. Bu davranýþýn bir özrü vardýr, bir alttan almasý vardýr -ne bileyim- bir þekilde bir telafi yolu vardýr. En azýndan bir açýklamasý vardýr.

Hiçbir neden yokken yani size zarar vermemiþken bir insanýn ayaðýna basar mýsýnýz? Bastýðýnýzý düþünelim en azýndan özür dilemeniz gerektiðini düþünmez misiniz? Önce basmamanýz gerekir elbet, sonra da haydi yaptýnýz bir hata diyelim özür dilemeniz gerekir. Deðilse nasýl saðlanacak hak ve adalet? Bir yanlýþ anlaþýlma bile kahrederken insaný bu kadarý da artýk lades…

‘Tatlý dil yýlaný deliðinden çýkarýr’ Sivri dil de onulmaz yaralar açar. ‘ Ben haklýyým’ noktasýnda ne kadar ýsrar edersek edelim, incitmiþsek, kýrmýþsak anlamsýz olur haklýlýðýmýz; duvarlar örülmüþtür bir kere, geriye dönüþü yoktur. ‘ Ben her þeyi senden daha iyi bilirim!’, tavrý gerçekten biliyor olsanýz bile hiçbir þey bilmediðinizi ifade eder. Yani tek bir yanlýþ tüm doðrularýnýzý siler süpürür gider.

Özgürlük bir baþkasýnýn haklarýnýn baþladýðý yerde biterken doðrularýmýz hala göreceli ve nalýncý keseri. Bir insana daha yakýnýz diye daha uzak olan insanýn haklýlýðýna gölge düþürmekse doðru olamaz. Doðru nesnel olmak zorundadýr. O zaman doðru, doðru olmaktan uzaklaþýr, yanlýþýn kardeþi olur. Doðrusuz yaþanýr yaþanmasýna ama huzur olmaz. Sitemle öfkeyi karýþtýrmamak gerekir. Haklý sitemkârdýr, ya içine kapanýr ya tartýþýr ya da isyan eder. Gülüp geçmekse herkese göre deðil. Kargaþa doðar, birlik ve beraberlik bozulur, güven ve itibar olmaz…

Hep derim:’ Ýnsan iliþkileri zor.’ Narsist yanýmýz peþimizi býrakmadýðý sürece belli ki daha çok üzüleceðiz. Soðukkanlý, sað duyulu, sabýrlý, hoþgörülü olmak iþin en can alýcý noktasý. Ölümcül olmayan her þeyin çözümü var. Yeter ki çözmek isteyelim.
Ah! hep diyorum: ‘ Sakýnan göze çöp batar!’