Çocukken hayal kurardým her insan yavrusu gibi. Büyüyünce kuþ olabilir miyim diye düþünürdüm. Zaman zaman uçmuþluðum varsa da pek beceremedim galiba bunu. Ha bir de en büyük düþüm mutlu olmaktý. En büyük düþüm, en büyük düþmaným mýydý bilemiyorum?

Zamaný iþkenceye çeviren eziyetin adý oldu beklemek... Sabýrdan süzme kaplardan kana kana kan içtim sanki. Mutluluðun arabesk hayali yaný baþýmda… Rezaletin büyüðü bu kadar bekledikten sonra mutluluk ummakmýþ meðer…
Þöyle bir bakýyorum da seni tanýdým tanýyalý bir gülüp bir aðladým. Mimik aptalýna döndü yüzüm. Kötü bir taklidi gibisin mutluluðun. Tam oldu derken, hah þimdi derken bir göründün bir kayboldun sen. Ardýna düþtüm. Hangi þehrin mübarek kapýsýndan girsem içeri, sen baþka bir yolculuða çýkýp çýkýp gittin. Adýna þarkýlar yazýp, þiirler kusarken ben, bavulunla koyun koyunaydý uykularýn. Hayatýmdaki bir çok bir þey gibi sen de dura dura beklemekten bozulmuþ bir þiþe öykü oldun…
Çok bekledim. Sana ve müfredata uymayan kaderime dil döktüm ve arþý alaya deðmedi baþým mutluluktan… Çok beklemek, çok þey beklemekmiþ meðer. Anladým. Usandým ve aslýnda uslandým. "Sen bi baksana kýzým otur oturduðun yerde! Normal insanlar gibi yaþasana hayatýný. Git kitap oku. Haddini bil! Ense kökünü gördüðün gün göreceksin mutluluðu da! " dedim kendime. Gerilimli yaðmurlar altýnda parçaladým bedenimi. Parçaladým ve yolculadým sonra.
Ýçimdeki büyümeyen insan yavrusu, dýþýmdaki orta yetiþkin ve daha neyim varsa iþte… Köye gitti onlar… Küfür ede ede, arkalarýna bakmadan ve bir veda etmeden meraklý bakýþlara gittiler… yüklükten indirilmiþ hiçbir eþyayý almadan yanlarýna. Arkalarýndan döktüðüm suyla sudan sebepleriyle su gibi aktýlar. Dönersen boþuna basma zile gitti onlar. Kimse yok evde… köye gittiler…
Bir balkon kenarýnda, bir sandalye üstünde, bilinci kapalý leblebi yiyen bir beden kaldý geride sadece. Siyah balkon terliklerinin ucunda, böceklerin oynaþtýðý bir beden… Ve karýnca düðünlerine davetli bir çift göz, kýsa kýsa cümlelere terfi etmiþ bilinç…
Yazýk! Çok bekleyip, çok umut ettiler seni, mutluluðu... Ýçimdeki büyümeyen ucube yavrusu, dýþýmdaki güzel kadýn…
Köye gitti onlar. Uzaktan görünmeyen, adý bile bilinmeyen bir köye… doðal domates tutkusu sanýrsýn þimdi sen! Gitti onlar… Heba edilmemiþ bir zaman dilimini doya doya yaþamaya gittiler. Beklemeden yaþamaya. Dönmezler. Irzýna geçilmiþ zaman dilimlerini yara yara koyuldular yola…
Çýplak ayakla yere bastýklarý gün tarih olacak her þey… Her þey “avuçlarýmda hala” diye baþlayacak… Anýlarla yaþamayý öðrenecekler. Týpký benim þu balkonun denizliðine dayadýðým avuçlarýmda, avucuma sýkýþtýrdýðýn çilekli dondurmayý hatýrladýðým gibi yaþamayý…