Fatih Sultan Mehmet Han,
Çýkýyormuþ saraydan.
Biri demiþ: — Sultaným,
Ben senin akrabaným.
Lâkin senden tek farkým,
Sen padiþah, ben halkým…
     
Fatih ona demiþ ki:
— Anlamadým inan ki!
Onu hiç bilmiyordum,
Nasýl olur bu durum?
Bana anlat, söyle de,
Akrabalýk ne yönde?

Adam buna sevinmiþ,
Sultana þöyle demiþ:
— Adem’le Havva’danýz,
Böyledir kan baðýmýz.
Þimdi þu hazinenden,
Bana düþeni versen…

Han keseye el atmýþ,
Tek bir altýn çýkarmýþ.
Koyarken avucuna,
Þöyle söylemiþ ona:
— Al kardeþ, iþte hakkýn.
Kimseye deme sakýn!
Duyarsa tüm kardeþler,
Onlar da pay isterler.
Bu da gider elinden,
Fazla isteme benden.

Ahmet KARAASLAN