Zordur ayrýlýk kararýný vermek... Sonrasý çok daha zordur... Gündüzleri iyidir de geceleri sýðamaz olursun yurdun samimiyetsiz odasýna, “Ah” dersin, “Ah annemin yanýnda olmak vardý þimdi. Neden geldim ki zaten bu soðuk, gri þehre. Her þeyi kaybetmeye mi geldim, kendimden vazgeçmeye mi yoksa! “ Ani bir kararla son tramvayla otogara gider seni memleketine, evine, annene götürecek otobüse alýrsýn biletini. Cam kenarýnda yol boyu penceredeki silüetine bakar, aðlama isteðini bastýrýrsýn güçlükle.

Nihayet varýrsýn evine sabahýn kör bir vaktinde. Ne zamandýr ihmal etmiþim ben ailemi, tatillerde bile bahaneler uydurmuþum, nasýl da kaptýrmýþým kendimi, diye hayýflanýrsýn içten içe. Bahce kapýsýna uzanýrsýn, yýllarýn degistiremediði o tanýdýk, bildik gýcýrtý gözlerine yaþlarýn dolmasýna sebep olur, o sýrada köpeðin koþar gelir yanýna. Tutamaz kendini sarýlýrsýn. “ Rex” dersin; “ Oðlum çok üzdüler beni, çok...“

Kapý sesine ve köpeðin havlamasýna uyanmýþtýr çoktan anne. Kapýda belirir; gözlerinde sabah mahmurluðu, yüzünde yýllarýn yorgunluðu. Son görüþünüzden bu yana saçlarýndaki beyazlar artmýþ, yüzündeki çizgiler mi derinleþmiþtir yoksa sana mý öyle gelmektedir bilemezsin. “ Deli kýz” der, “ Ýnsan bir haber vermez mi, karþýlardý baban seni. Hem esyalarýn hani?“ Orada kucaðýnda köpeðin, cocukluðunun geçtiði bahçede, sabahýn kör bir vaktinde....

Anne tutar götürür seni içeri, arka bahce manzaralý mutfakta cabuk tarafýndan birer sallama cay yapar gecersiniz karþýlýklý. Ýçemezsin, zaten anne de bilir sabahlarý bir þey içemediðini. Anlarsýn, bahanedir çay. Evin kokusunu solursun, içinde bir yerlerde bir þeyler tuzla buz olmuþcasýna acýtýr içini. Gözyaþlarý usul usul inmeye baþlar yanaðýndan. Kendini annenin kucaðýnda buluverirsin. Hiçbir þey sormaz, söylemez anne. Sadece birbirine karýþmýþ saçlarýnla oynar.

“ Anne” dersin içinden. “ Yenildim ben anne. Senin anlattýðýn masallardaki, yazdýðýn öykülerdeki gibi deðilmiþ hayat. Her þeyimi koydum ortaya, her þeyimle sevdim ve yenildim. Nasýl olacak þimdi onsuz. Çok kýrdýlar küçük kýzýný anne, çoo...k. Kendi hayatýmýn kara balýðý olacaktým hani o en sevdiðim masaldaki gibi, zifte bulandým anne. “

Akabinde devam edersin aðlamaya, neye aðladýðýný unutana gözyaþlarýn lenslerini acýtana dek... Nihayetinde sorar anne “ Ne oldu kýzým, korkutma beni. “
Burnunu çekersin, artýk o her düþtüðünde annenin kosup kaldýrdýðý küçük kýz deðilsindir, büyümüþsündür. Dünya büyümüþ ve kirlenmiþtir, sen de öyle...

“ Yok bir þey anne. Özledim sizi, evi. Çok özledim. Bilirsin beni duygusallýðým tuttu.“ dersin, yalanýn anlaþýlmasýn diye gözlerini hala dumaný tüten çaydanlýða dikerek. Güler anne belli belirsiz. “ Kalk hadi kocaman kýz oldun. Çýk odana yat dinlen. Ben de sana fýndýklý kurabiye yapayým, kalkýnca yersin yanýnda çayla, özlemiþsindir anne kurabiyesini. Hem biliyor musun aðlayýnca çirkin oluyorsun, ne vardý azýcýk annene çeksen! “

Nazlý nazlý kalkarsýn, pencereden bakarsýn, güneþ yükselmiþtir iyice, gecenin hüznünden ve karanlýðýndan kalmamýþtýr eser. Ýçindeki acý hafiflemiþtir, esasýnda umrunda da deðildir, artýk evindesindir: anne kucagýnda baba ocagýnda...

_fin_