Çocukken her þey ne kadar berrak, ne kadar güzeldir. Her þey olmasý gerektiði gibi... Çocukken ne kadar mutludur insan... Zaten bu yüzden deðil midir, her mutsuz olduðumuzda "keþke çocukluðuma geri dönebilsem" deyiþimiz. Ýnsan büyüdükçe çocukluðundan uzaklaþýyor biraz. Büyüdüðünü düþünüyor. Çocukken yaptýðý her þeyin orada kalmasý gerektiðini düþünüyor. Peki ama, niçin? Niçin, biz büyüdükçe bazý duygularýmýzý geride býrakmayý seçiyoruz? Çocukluðumuzdan-güzel olduðunu ve hiçbir zaman o kadar mutlu olamayacaðýmýzý düþündüðümüz dönemden- bir þeyler taþýmýyoruz bugünümüze, yarýnýmýza?
Mutluluk... Ýnsan hayatýnda hep kýsa anlardan ibaret olan bir kelime gibi algýlanýyor artýk. Mutluluk, kýsacýktýr, uzun sürmez deniyor. Niçin sürmesin? Her þey bizim elimizde deðil mi? Neden, kendimizi daha çok mutsuz edip, daha az mutlu ediyoruz? Bir söz vardýr: "Mutlu olduðumuz için mi gülüyoruz, güldüðümüz için mi mutlu oluyoruz?" Tam bir paradoks... Bana kalýrsa güldüðümüz/ gülebildiðimiz için mutlu oluyoruz. Demekki hayatta hâlâ gülünecek þeyler bulabiliyoruz. Demekki hâlâ bir þeyler tükenmemiþ hayatta. Yaþayabilmek, gülebilmek ve mutlu olabilmek için her þey bitmemiþ daha.
Bir gülün açýþýný, bir kelebeðin uçuþunu görmek için yaþamalý insan. Her þeyi deðiþtirebileceðine inanmalý ve her þeyin bir gün deðiþeceðine. Bir umudu olmalý insanýn... Bir hâyâli... Ve bir de Bu hâyâllerine ulaþabilmek için cesareti... Umut, hâyâl ve cesaret...Mutlu olmak için tüm insanlara gerekli olan üç kelime... Ama, öyle bir üç kelime ki her þeyi deðiþtirebilecek güce sahip.
Bir umudu olmalý insanýn ve bir hâyâli ve de o olmasýný umut ettiði hâyâle ulaþacak cesareti. Bu üç kelime olmalý tüm yaþamýmýzda. Her anýmýzda...