BÝR ZAMANLAR
Zaman,cücelerin dev denildiði zamandý;
Aslanýn kedilere yenildiði zamandý.
Kimisi rüzgar ekip fýrtýna biçiyordu,
Kimi çorak tarlaya ayrýlýk ekiyordu.
Hep böyle gelip geçti nice altýn seneler,
Doðan yavrularýný yere gömdü anneler.
Öyle bir rüzgardý ki yýktý birçok ocaðý;
Ahmet,Ali,Ayþe’nin tükendi gençlik çaðý.
Derken beklenen kasýrga geldi birdenbire,
En yüksek denilen daðýn boyu deðdi yerlere,
Toplayýp daðdan yoldan elma ile armudu,
Sattýlar bir pazarda tükettiler umudu.
Baþladý ondan sonra ”Dövüþme seviþ” faslý;
Binlerce genç annesi,kaldý gözleri yaþlý.
Dost nedir,düþman kimdir,bilmediler yine de;
Suçlu yönetmen varken,aradýlar perdede…
Bu kaçýncý aldanýþ,bu kaçýncý oyundur?
Ders çýkaran bir alim,ders almayan koyundur!
Daha kaç yýl beklesin,daha kaç yýl bu uyku,
Bir reçete gerekse,gerçek tarihi oku.
Destan yapmaktan destan yazmamýþ atalarýn,
Bir destan sen yazýver,kan kussun düþmanlarýn.
Kalemi cirit gibi fýrlat hedefe düþsün!
Buluþlarý sen yap,rakiplerin düþünsün!
Dünya çok þey söylüyor atalarýn hakkýnda;
“Bir zamanlar” daima ders olmalý aklýnda…
Ünver PAZARLI