Bu çocuklar iþte baba... Beni bunlar kandýrdý. Önce 'gel kaðýt helva yiyelim, sonra da çift kale maç yaparýz' dediler. Gittim. Ýçimden öyle geldi gittim. Kaðýt helva yemesem de olurdu da 'maç oynayacaðýz' dediler baba, nasýl gitmem.
Beraber bu yoldan yürüdük.
'Yeri sen seç hadi' dediler.
Ben önden gittim, onlar arkamdan geliyordu. Yürüdük...
Sonra iþte tam buraya geldik, bak iþte tam burasý...
Arkamdam biri baðýrdý:
'Hey! Biz gidiyoruz boþuna bekleme...'
Gülüþtüler...
'Ama...' dedim... 'Ama top oynacaktýk... Buraya ondan geldik. Hem kaðýt helvalar...'
Gülüþtüler...
'Kaðýt helvalarý yolda biz yedik... Senin arkan dönüktü ya görmedin...Þimdi de þu ilerideki alanda maç yapacaðýz.'
'Tamam zaten kaðýt helva sevmem ben' dedim baba. 'Hadi gidip oynayalým...'
Gülüþtüler...
'Evet gidiyoruz ama sen gelmiyorsun. Çünkü adam eksik deðil.'
'Ama...' 'Ama buraya kadar beraber geldik ya?...'
Gülüþtüler... Ýlerideki evin bahçesini gösterdi biri...
'Þu köþedeki büyük evi görüyor musun? '
'Evet'
'Ýþte onun bahçesinde koca bir köpek var. Dün aþaðý mahalleye kadar kovaladý bizi. Seni o yüzden önden gönderdik...'
Gülüþtüler... Gülüþtüler... Gittiler...

Þimdi sana soruyorum baba... 'Nerde hata yaptým ben? 'Bir daha maç oynamayayým mý, kaðýt helva mý yemeyeyim? Ya da ne bileyim arkamý dönmeyeyim mi hiçbir kimseye, gülüþlerden kaçayým mý...? Ne yapayým?

Hayatsa bu oyun, insanlarsa oyuncular, iþimiz oynamaktan ibaretse neden hep biri dýþarýda kalmalý ki... Ýhtiþamlý olan gönül eviyse ve dil de onun bahçesinde bekleyense, neden gönüllere giremeyenler dilden korkar da yalana, yalandan habersize sýðýnýr...
Bu nasýl bir oyun be baba?...