Tarih 29 Mart 2009 Pazar.
Türkiye bir seçim yaþýyor.
Her Türk vatandaþý gibi ben de oyumu kullanmaya gittim sandýk baþýna .
Þu an oyumu kullandým, vatandaþlýk görevimi yapýp demokrasiye baðlýlýðýmý gösterdim.
Huzurluyum.



Benim gibi binlerce insan, yaþlýsýndan gencine, kadýnýndan erkeðine herkes, ama herkes ayný sorumluluk ve heyecan içinde sandýk baþýndaydý.
Herkes görevini sýkýlmadan, savsaklamadan, oflamadan puflamadan yaptý.
Eminim o insanlar da demokrasiye karþý görevlerini yerine getirdikleri için en az benim kadar huzurlu ve mutludurlar.

Ancak yönetenlerin ve yönetmeye talip olanlarýn biz vatandaþlarýn ortaya koyduðu sorumluluk bilincinde olmadýðýný gördüm veya ister istemez öyle olduðunu düþünmek zorunda kaldým.

Neden, diyebilirsiniz.
Bakýn açýklayayým:
Yýllardýr oy kullandýk, kullanýyoruz ve daha çok kullanacaðýz.
Ancak þöyle geçmiþi bir hatýrlayýn.
Sandýk baþýnda deðiþen bir þey var mý?
Yok.
Deðiþen hiçbir þey yok.
Yine o köhne sandýklar, yine o basit listeler; çuvallar, yer göstermekten aciz yer iþaretleri, çarþaf gibi oy pusulalarý…



Bir de seçimden önceki propaganda dönemlerini anýmsayýn.
Meydanlarda atýlan nutuklara bir bakýn:
''Önce insan'', ''Her þey sizin için'', ''Çað atlattýk'', ''Çaðdaþ uygarlýk düzeyini yakaladýk''…
Öyle mi dersiniz?
Sanmýyorum.

Çok basit bir örnek: yaþlýlar, hastalar, hamileler…
Bu insanlarýn hangi koþullarda oy kullandýklarýna hiç dikkat ettiniz mi?
Dikkat etmediyseniz ben söyleyeyim:
Diðer insanlarla ayný koþullarda.
Özel bir düzenleme var mýydý?
Maalesef.


Peki o insanlarýn hiç farklýlýðý yok muydu?
Vardý kuþkusuz:
Yaþlýydýlar, yorgundular, hastaydýlar…

Ancak kim ne derse desin o insanlar sorumluluk sahibiydiler.
Onlar sorumluluk sahibiydi; ama yetkililer sorumluluk bilinci içinde deðildi maalesef.
Hepsi uyuyordu, hem de gözü açýk.

Hani önce insandý?
Hani çað atlamýþtýk ya da atlýyorduk.


O saygýn insanlar bin bir güçlükle o seçim yerlerine geldiler.
Onlarca merdiveni bin bir güçlükle çýktýlar, kuyrukta beklediler, yine ayný sýkýntýlar içinde o merdivenleri inip evlerine gittiler ve hiç þikayet etmediler.


O saygýn insanlar için özel bir düzenlenme yapýlamaz mýydý?
Merdivenleri çýkmadan kuyruklarda beklemeden bu iþ gerçekleþtirilemez miydi?


Kuþkusuz bunlarýn hepsi ve daha fazlasý gerçekleþtirilebilirdi.
Ama olmadý, belki daha çok zaman olmayacak.


Ben buna bakmak ve görmek diyorum.
Bakmak ayrýdýr, görmek ayrýdýr.
Bizi yönetenler, þu an yetkili olanlar sadece bakýyor; ama göremiyor.

Herkes bakabilir.
Ancak herkes göremez.
Görebilmek için bilgi gerekir, deneyim gerekir; en önemlisi de duyarlýlýk gerekir.
O da maalesef, asýl olmasý gerekenlerde yok.

(Bir buçuk yýl geçmiþ, deðiþen hiçbir þey yok; bugünkü referandumda yine ayný manzara)