Sahildeyim.
Kumlar, tenime deðen dalgalar…
Yýldýzlara baksana, sanki uzansam deðecek ellerime.

Suçlu olabilirim. Her an, suçlu olabilirim. Geçen her saniye bir suç iþleme olasýlýðýný da içinde taþýyor. Hayat sadece olasýlýklardan oluþuyor ya, bu yüzden þu an bir katille konuþuyor da olabilirim. Ama o katil olamayacak kadar güzel. Ona baksana, saçlarý kumlardan sarý, gözleri denizden mavi, teni dalgalardan yumuþak, o suçlu olamayacak kadar güzel. Peki ya ben? Böyle bir güzelliði öldürebilir miyim? Hayýr, böyle bir güzellik ancak dans etmek için yaratýlmýþ olmalý.
Konuþmamýzý yarýda böldüm. Her hareketim þüpheli olabilirdi aslýnda, dedim ya olasýlýklar… Ama o olasýlýklarý bilmiyordu. Elimi tuttu, belini kavradým… Her hareketine karþýlýk veriyordum; o bir adým attý, ben de ona bir adým attým. Aslýnda tangoyu erkek baþlatýr ama bu farklýydý. Roller deðiþmiþti o an, olasýlýklar… Onu havaya kaldýrdým; Yýldýzlara ulaþabilirdi.

Sahildeyim.
Kumlar, tenime deðmesini dilediðim dalgalar…
Yýldýzlar çok uzakta, elimi uzatmama gerek yok ki.

Geçen her saniye ölüme giden yoldayým. Onu gördüm. Ona baksana, çok güzel. Ama o da ölecek, o da aðlayacak, o da yaþlanacak.
Þu anýmdayým. Ona yaklaþtým. En baþa döndüm, geçmese saniyeler? Sadece o ve ben. Onu hissedemiyorum. Hayýr, ne düþündüðünü anlayamýyorum. Bana bakýyor. Belinden kavradým, elini tuttum, bir adým attým… Dans ediyorduk. Ama müzik yoktu; Belki dalgalar? Her dönüþünde saçlarý yüzüme çarpýyordu ve kokusu sahilden de, dünyadan da, meleklerden de güzeldi. Aþk mýydý bu? Hayýr, aþk güzelliði görmez ki, çirkinliði örter. Bu baþka bir þeydi. Belki tutku? Gerçeklerden uzaktým artýk, yýldýzlar kadar uzak.

Sahildeyim,
Dalgalar yavaþladý,
Yýldýzlar sönmekte bir bir; sabah oluyor.

Suçlu olabilirdim. Saniyeler geçmeseydi, aldatabilirdim. Ama saniyeler dakika, dakikalar saat oluyordu. Sadece ona baktým, onunla konuþtum, onunla dans ettim. Zaman aramýza girmiþti. Zamaný öldürebilirdim, suç olur muydu? Hayýr, suç bir sebebi olmadan yapýlan zevkli bir eylemdir. Oysa bu öfkeydi, intikamdý, isyanýmdý. Öyleyse suçlu olabilir miydim?

Sahildeyim.
Dalgalar da gitti, yýldýzlarda…
Güneþ var þimdi samimi ve sýcak.

Ama o da yok… Saçlarý, nefesi, gözleri, gülüþü, sýcak bedeni… Aldatabilirdim o an. Ama yapmadým. Neden? Güneþten sýkýlmýþtým artýk, güneþ acýmasýzdý tenimi yakýyordu. Gündüzü seviyordum, geceden korkmam karanlýk olmasýndandý ama tenimi yakmýyordu. Aya bakýnca, yýldýzlara bakýnca huzur veriyordu. Oysa güneþ öyle mi ona bakamýyorum bile… Geceyi seçebilirdim. Aþk deðildi belki ama tutkuyu da yaþamak lazýmdý. Aldatmadým, yapamadým. Korktuðumdan deðil. Olasýlýklarý sevdiðimden, kararsýz olduðumdan... Güneþ var þimdi, geceyi merakla beklediðim, sabahýn ýþýklarýnda gecenin saçlarýný düþlediðim güneþ. Kaderime razý olabilirdim artýk, çünkü huzur veren yýldýzlarý görmüþ, onlara dokunmaya çalýþmýþtým. Güneþe bakabilirdim artýk, ama kör olmaktan hala korkuyordum. Öyleyse bu da bir olasýlýk olarak kalmalýydý. Keyif ve umut bitene kadar güneþte yanmalýydým. Çünkü ondan kaçamýyordum gölgelere bile eriþebiliyordu. Gece olsun onu göreyim, yýldýzlara uzanayým, saçlarýný okþayayým diye dua eder oldum. Güneþ dualarýmý duyarsa eðer belki de suçlu olur? Katil olur güneþ, katil olabilir mi?