SONBAHAR

Sonbaharý yaþýyorum,
içimdeki son baharý.
Yaprak dökümü,
Týlsým týlsým heybetli yaðmurlar.
Bir veda anýný hatýrlar gibi,
Sonbaharý yaþýyorum,
Yüreðim fýrtýnanýn dansýna eþlik ediyor.

Sonbaharý yaþýyorum, içimdeki son baharý.
Sarý lekeleri kurutuyorum biteviye düþlerimde.
Çýplak dallarýn küskünlüðüyle küsüyor,
Sarýlýp sarýlýp öpüyorum gözlerini kül rengi güneþin.
Karýþýk sesler korkumu uyandýrýyor.

Saatlerini sayýyorum,
Saniyelerini çeyiz sandýðýmda saklýyorum.
Son bahar sona eriyor görüyorum.
Sonunda katýlýyorum gidiþine,
Peþinden sürükleniyorum.
Bir firari gülüyor soguk gecede,
Kahkahasi kulaklarimda çýnlýyor.
Yorgan döþek yatan Fatma bacý,
Kahrediyor sonbahara.
Akça gelin sevdiðini yolcu ediyor,
Tel tel oyalayýp yazmasýna,
Son kýrlangýç yuvasý da daðýlýyor saçak altýnda…

Derin, koyu bir sessizliðe dolduruyorum son sözlerini,
„ Gene beklerim“ diyorum,
Veda etmek yakýþmýyor son bahara.
Gelir mi bilmem…

Tülay Esat