5. Bölüm

Bu anlayýþ, uzunca süre mercek altýnda tutuldu. Bir yandan oluþumdan memnun bir kitle varken, diðer yandan oluþumun þeriat söylemleri yapabileceðinden endiþe eden, laiklik konusunda endiþelerini dile getiren , Cumhuriyet ve Atatürk gibi hassasiyetlerin yara alabileceðinden kaygý duyan baþka bir kitle vardý. Ancak yeni oluþum bu kavramlarý kullanmakta bir sakýnca görmüyor, bu kavramlara yeni anlamlar yüklüyordu. Özellikle laiklik konusu uzun süre tartýþýldý.’ Ben insan olarak laik deðilim; devlet laiktir. Buna mukabil laik düzeni korumakla yükümlüyüm.’ gibi ifadelerle bu konu da kapanmýþ oldu. Yeni oluþum Mustafa Kemal Atatürk’e de bir süre sonra sahip çýkmýþtý. -Ýçinde yer alan bazý anlayýþlar, çok aþikar olmasa da zaman zaman bu konuda olumsuz düþüncelerini dile getirse de- tartýþýldýðý zaman büyük infiallere neden olabilecek bu konunun dillendirilmesinden uzak durmaya çalýþýyorlardý. Ýkinci Cumhuriyetçilerin bu konudaki fikirleri, oluþumla kesiþmeleri ve birlik olmalarýna yardýmcý oluyordu. Bu nedenle Ýkinci Cumhuriyetçiler, yeni oluþumun en büyük savunucusu ve destekleyicisi olmuþlardý.

Peki kimdi ‘Ýkinci Cumhuriyetçi’ler, neyi savunuyorlar , neden yeni oluþumun yanýnda yer almayý tercih ediyorlardý? Ýkinci Cumhuriyetçiler, kendilerini Cumhuriyetin demokratikleþtirilmesi þeklinde tanýmlýyorlardý. Mehmet Altan, 1 Kasým 1997’de Doðu Batý Düþünce Dergisi’nde yayýmlanan yazýsýnda:’’ Türkiye'nin siyaset kurumu halka güvenmeyen bu nedenle demokrasiden korkan askeri cumhuriyetin atadýðý bir kurul gibi iþlemektedir. Ortada en baþlangýcýndan beri seçilen deðil atanan bir meclis var. Bu nedenle halkýn iradesini devlete taþýmak yerine devletin otoriter tek sesli cebberrut Kemalist mantýðýný ve devletçi ekonomik patronluðunu halka dayatmanýn dýþýnda pek bir þey yapamýyor.’’ Ya da ‘’ Devlet liberalleþip demokratikleþmedikçe, giderek nüfusu artan toplumun ve sanayi devrimini yeryüzünün önünde geleceði týkayan ve kaos ihtimalini arttýran bir barikat oluþturmaya devam edecek. Devlet rant kavgasý yapmak için halkýn ekonomik ve siyasal patronu olmaktan vazgeçebilsin ki, Türk halký reþit hale gelip yeryüzündeki olmasý gereken yere ulaþsýn...’’ diyerek Ýkinci Cumhuriyetçilerin düþüncelerini açýklýyordu.

Ýkinci Cumhuriyetçilerin fikirleri çok fazla tartýþma konusu olduðu için, özellikle birinci aðýzdan vermeye çalýþtým. O halde yeni oluþumla kesiþtikleri konular nelerdi? (Yazýmýn bir deneme olduðunu unutmamak adýna, bir makale havasýnda bilgi vermek istemiyorum. Yani amacým kanýt sunmak deðil. Yalnýzca öznellikte nesnelliði aramak. ) Yeni oluþum da Ýkinci Cumhuriyetçiler de devleti, askerin denetlediði baskýsýndan rahatsýzlardý. Her ikisi de liberal bir bakýþ geliþtiriyor, demokratikleþmede Atatürk Cumhuriyeti’nin yetersiz olduðuna inanýyorlardý. Kýsacasý kesiþtikleri noktalar vardý. Birlikte hareket etmekte sakýnca görmüyorlardý.


Türk halkýnýn hangi görüþte olursa olsun Mustafa Kemal ATATÜRK ismine duyarlýlýðý belki de yeni oluþumun uzunca süre septik bir süzgeçten geçirilmesi için yeterli bir nedendi. Bu konuda küçük pürüzlerin dýþýnda önemli bir tartýþma yaþanmadý. Çünkü yeni oluþum, Türk halkýnýn nabzýný çok güzel tutmuþ, deneme- yanýlma yoluyla tepkilerini aldýktan sonra söylemlerini geliþtirmeyi alýþkanlýk haline getirmiþti. Arada bir çýkan çatlak sesler ‘bireyseldir’ deyip geçiþtiriliyor, üzerinde durulmadýðý için de kýsa bir süre sonra unutuluyordu.

Bu süreç zamana yayýldý. Halkýn anlayabileceði kadar açýk ve somut bilgiler vermek yerine, halkýn hafýzasýnda netleþtirmekte zorluk çekeceði bir bulanýklýkla sýradan, basit söylemlerle geçiþtirildi. Türk halký olanlarý ancak söylemler sonuca ulaþtýktan sonra uygulamaya koyulduktan sonra kavrayabiliyordu. Bunlarý eleþtirirken yeni söylemler bulamayan, halký aydýnlatamayan ya da farklý ve karþýt bir tez oluþturamayan muhalefet durmadan kan kaybediyordu.