Sanki avareyim, gönül dilinde pervaneyim
Gün bitmiþ, nefes yetmiþ, sevda ruhumda münbit bir meþkmiþ neyleyim
Hiç söz etmeden, derdi aþikar eylemeden, keþkeleri nefeslenmeden gitmeliyim
Ýþte vefa budur demeli, hilkatimle yüzleþmeliyim, kulluk ve adamlýða eriþmeliðim



Kimseye birþeyler söylememeliyim, sabretmeliyim
Kanaati gayretsiz ve iradesizlik içinde zikretmemeliyim, hakla yüzleþmeliyim
Ne derleri sevmeden, hukuku ihlal etmeden, erdemi bertaraf etmeden yürümeliyim
Kendim için deðil, gönlümün nidasýnda seyretmeliyim, hakikate aþkla eriþmeliyim



Niye ruhum periþan ve fevkalade viran bilmeliyim
Kim yol göstermiþse, ne kadaý hak ve hakikat aklým ve izanýmla düþünmeliyim
Ýlla bir bahane seçmemeliyim, avuntuyla geçiþtirmemeliyim, hesabýný bilmeliyim
Hak ve hukuk adýna ne varsa, bilmemek ve kaçmak için sýnavsa ikmal etmeliyim



Ýnsana kanarken, aþký anarken edeble nazar etmeliyim
Meþakkati ve çileyi, badireler içinde çýkmayý bekleyen her nefesi dertlenmeliyim
Bana ne lazým derken, ihsan ve ecri ötelerken, bir hayvanýn dahi hayrý dokunurken
Sýrlarý görmezden gelmek, hikmeti sebebini tefekkür etmemek gönül kuraklýuðýdýr



Þayet toprak alatavsa makbul ve manidardýr
Yoksa her canýn bit yüreði ve dahi ruhu vardýr, farký fark etmekte yaþamaktýr
Vadeyi beklemek, ne verilirse peki demek, yaþamak için nefeslenmek þartmýdýr
Azim, aklýn ve izanýn seyrinde yol alacak, irfan ve idrakin gönülden þakýyacak



Mustafa CÝLASUN