Dýþarýdan gelen siren sesi beni kendime getiriyor, dikkat kesiliyorum sese. Hýzlýca giden ambülâns ve onun peþinden koþturan bir ya da iki araç canlanýyor gözümde. Kimsenin hayatý boyunca yaþamak istemeyeceði bir sahne bu. Belki bir trafik kazasýnda yaralanan bir eþ, kardeþ, evlat veya herhangi bir hastalýk krizi geçiren anne ya da baba var þu an o ambülânsta. Bunlar deðilse bile, her hangi bir sebepten dolayý iþte bir sevilen hayatla baðlarý kopmasýn diye bir an önce ulaþtýrýlmaya çalýþýlýyor hastaneye.
Hayat kimine ölümü, kimine yaþamý paylaþtýrýyor. Kiminin nasibine bu günü de nefes alarak geçirmek düþerken, kimisi artýk bu gün son nefesini teslim etmiþ oluyor. Bir taraftan yeni yeni canlar, yeni yeni bedenler katýlýyor hayatýmýza, bir yandan da sevilenler gidiyor sýrayla. Yeni doðmuþ bir bebek yeni hayaller, yeni mutluluklar aþýlýyor hayatýmýza. En büyük mutluluklar bu minicik gözlerle yerleþiyor kalplerimize ve bu minicik bedenler artýk hayatýmýzda kocaman bir yer kaplýyor. Hayatta artýk” bende varým” bu yeni birey kimisi için bir evlat, kimine kardeþ, kimine anne baba ve o özel insan için de eþ olarak, bu kiþilerin hayatýnda olmazsa olmazlar arasýna giriyor.
Herkes ailesini, dost ve arkadaþlarýný çok sever ama zaman zaman da olur istemeden kýrdýklarýmýz ya da kýzdýklarýmýz, belki de biraz daha ileri giderek hayatýmýzdan çýkardýklarýmýz. Sebebine baktýðýmýzda yalancý dünyanýn yalancý iþleridir hep. Ya ufacýk bir mal davasýdýr kardeþleri birbirine düþman eden, ya mallarýný evladýndan esirgemesidir anneyi babayý hor gördüren, ya da “birazcýk daha malým olsun” dur dosta atýlan kazýðýn sebebi. Sonuçta çoðu kez mal hýrsýna dayanýr kýrgýnlýk ve kýzgýnlýklar.
Þöyle bir düþünsek keþke, hayatýmýzdan kimleri ne için çýkardýk onlar gidince hayatýmýzdan, mutluluk geldi mi onlarýn yerine. Yada anne, baba, kardeþ, eþ, evlat ve dostlarýmýzý ne kadar önemsiyoruz? Onlarýn varlýðýyla ne kadar mutluluk duyuyoruz? Ne kadar baþýmýza tac ediyoruz sevdiklerimizi?
Þu an çoðumuz “onlarýn varlýðý benim için büyük mutluluk ben ailemi ve dostlarýmý çok seviyorum” diyor. Böyle düþünmemiz elbette ki kaçýnýlmaz. Peki, sevgimizi ne kadar belli ediyoruz ya da dile döküyor muyuz? “Caným ne gerek var, sevdiðimi zaten bilmiyor mu” diyenler “seni çok seviyorum yavrum” dediklerinde evlatlarýnýn sevinçle boyunlarýna sarýldýklarýný ya da “ anneciðim babacýðým seni çok seviyorum” dediklerinde onlarýn gözündeki mutluluðu bir hayal etsinler ve bu güzel anlar hayallerimizde deðil hayatýmýzýn içinde yer bulsun. Hayatýmýzda kim varsa sevdiðimiz, deðer verdiðimiz onlara hazýr hem onlar hem biz hayattayken dile getirelim sevdiðimizi. Çünkü gün gelecek tek tek sevdiklerimizden ayrýlacaðýz. Gün gelecek sevilenler sadece resim ve anýlarda kalacak.
O ambülânsýn peþinde hýzla hastaneye ulaþmaya çalýþan belki bir günde biz olacaðýz “aman sevdiðimize bir þey olmasýn” diye.
Ve Hayat!
Kimine yaþamý kimine ölümü daðýtmaya devam edecek…