Mutlu olduðum anlar elbette ki mutsuz olduklarýmdan çok daha fazla. Bunun bilincinde ve þükründeyim. Mutsuz olduðum anlar daha az ama gel gör ki; öyle bir sarsýyor ki dünyadan soyutlanýyorum sanki. Ya herkes yabancý yada ben bir baþýnaymýþým gibi, ya ben boþluktayým yada etrafýmdaki her þey sadece bir oyunmuþ gibi geliyor bu anlarda bana.
O kadar mutluluða karþý içimdeki bir tek hüzün galip geliyor ve ben tepkisizleþiyor, kabuðuma çekiliyorum bu anlarda. Ýstiyorum ki; dokunmasýn kimse bana öylece kalayým hüznümle bir baþýma.
Böyle zamanlarda içimle boðuþup dururum. O beni dinler bende onu. Her zamanki gibi o kýzar bana, bense mahcup ve mahzun eðerim baþýmý öne. Nihayetinde ne o galip gelir ne de ben. Ama bilirim ki aslýnda haklýdýr o. Benim için endiþelenir, üzülmemi istemez. Gözlerimden hüzün deðil neþe baksýn ister, gönlüm þenlensin ister.
Ama kalp asidir. Ýsyan etmekten zevk alýr, “hayýr” der “býrak acý çekeyim” sen istediðin kadar anlat, nasýlsa ben bildiðimi okuyacaðým. Okurda nihayetinde, ne aklýmýn hükmü geçer ona nede içimin. Onca mutluluðun içinden seçer bir hüznü ve takýlýr onun peþine ve küçücük kalp koca bedeni esir eder kendine. Keder senin gam senin çek bakalým ey köle.
Ah kalbim nedir bu garezin söylesene, neden kastettin bana böylesine. Biliyorum hassassýn, kýrýlgansýn, çok çabuk incinirsin ama bilmiyorsun ki seni kýranlar bu kýrýlganlýðýný pekte önemsemezler, göz ardý ederler, söyler de söylerler.
Ey kalbim! Onlar sana vurdukça sen de bana vurdun. Ama þu dert ettiðin þeylere bir baksana. Hangisi bunca kedere deðer, yüzümdeki bir tek tebessümün bile silinmesine hangisi bedel. Aklým anladý, ben anladým, bir sen anlamdýn be kalbim. Gel artýk dinle beni de daha fazla incinme, daha fazla incitme.
Ey kalbim! Ben hüzünlerde boðulmadan hadi gel barýþalým…