Dolaþýp geldim ayný yere, neyleyim ki gönül söz dinlemiyor iþte
Umutlar ruhumdan firkatiyle kopuyor gül-ü nihal diliyle, bir sevda meþkiyle
An dillense, hicran seli sinemi silip süpürse, yine umudum tükenmiyor ne hikmetse
Geceler hüzün bahþetsede, yalnýzlýðým düþüncelerime keder versede, razýyým elbette



Hani gün kararýr ve gözler solgun bir nazarla merakýn þevkiyle umutla aranýr
Bir haber için, tefekkürde feyzin kadresi en müstesna bir seçim, gönül niye sýzlanýr
Yarin hasreti, niyetin halisi,vaadin banisi, bahtýn nasip hikayesi yüreði aydýnlatýr
Sabrýn lehçesinde rahmet ruhum için elbette ki ardýr, ülfet kim için hardýr ve aþktýr



Ne söylersen durma bir an yinede gönül diliyle söyle, ibreti nazarý ihmal etme
Kimseyi birgün kýnayýp, keyif için meyletme, hakikat için hesabý nefsine heba etme
Gülerken aðlayaný, duyarken sýzlananý, uyurken seherin vecdiyle kalkaný terk etme
Sadakat için, maðfiret iradi olmak bakýmýndan ihsan payesinde bir seçim ar etme



Gelin olmak için bekliyor, edebi terennüm ederek içleniyor, sükutu aþk biliyor
Naz etmeyi, hevese meyletmeyi, kederi def etmeyi, merak için ser vermeyi bilmiyor
Bir çiçeðin zarefetinde, naifliðin bütün hallerinde, kanat etmeyi bir sevda biliyor
Halini katletmiyor, ne derler için gönlünü hasretmiyor, umudu elhak meþk biliyor



Nesiller niye güvenliðe ve eminliðe taliptirler, zafiyetleri söyle kimler hesap eder
Ýman senden ne bekler, can niye aþk için vecdini serdeder, öte haþyeti neleri ar eder
Akýl sadece insanda var, nar korkusu niye ruhunu sarar, inanmak niye kar fetheder
Gül solunca, can mutazarrýr kalýnca, umnutlar hazanlaþýnca bu sineye efkar eker



Mustafa CÝLASUN