Yýllarýn acýmadan çizdiði göz kenarlarýnda beliren buruþukluklar daha da çirkinleþtirdi onu, gözleri kýsýldýkça kýsýldý adeta kayboldu..
Hem kimdi ki o bir hiç boþ yere nefes aldýðý gibi yararlý insanlarýn almasý gereken havayý tüketen hayata hiçbir þey katmamýþ, tüm ömrü sadece mirasyedilikle geçmiþ bir insan gelmiþ bana akýl veriyordu. Hem de sonuna kadar haksýz olduðunu bildiði halde arsýz bir çocuðun annesine oyuncak aldýrmaya çalýþmasý gibi de diretiyordu

Sinirim artýyor gözümde deðeri iyice anlamýný yitiyordu. Aðzýndan kelimeler döküldü
Kulaklarým týkanmýþtý ona, onun deðersiz ve hiçbir amaca hizmet vermeyen cümlelerini duymamak için kulaklarým çaba sarf ediyordu.

En sonunda yanýma geldi ayný o çirkin yüz ifadesiyle bana baktý ve ‘DERE’ dedi

Anlam veremediðim gibi bir anlamda vermek istemedim ama aklým çoktan merak etmiþ aðzýmdan da ‘Ne ?’ sorusu çoktan çýkmýþtý bile.

‘Sen Denizsin çocuðum, ya adýnýn hakkýný ver ya da býrak dere gibi yaþa bende o zaman sana dere diye sesleyim.’ Dedi.

Þaþkýnlýðýmý gizleyememiþ olacaðým ki kelimelerinin doðru yere gittiðini anladý ve güldü… Hiçbir þey düþünemiyordum ama yüzüne dikkatli baktým gözlerindeki o çizgiler o badem gözlerine derin bir anlam katmaya ve o gözleri güldüðü zaman gökteki hilal kadar güzel anlamlý ve parlak olamaya baþlamýþtý. Hayatta bir þey katmamýþtý belki ama ona sunulan kadar yaþamýþtý…

Ilýkça bir rüzgar eserken vücudum ürperdi, kibirim beni terk ederken utancým yavaþ yavaþ beni ziyarete geliyordu...