Hayallerim var dünyaya dair. Mesela savaþ olmasýn herkes barýþ içinde huzurla, kardeþçe yaþasýn. Ne masum çocuklar ne savunmasýz yaþlýlar, ne anne babalar hiçbiri vurulmasýn. Can korkusu olmasýn. Herkes hürriyetin tadýný çýkartsýn.
Hastalýkta olmasýn. Ne beni taþýyan bacaklarým, ne isteklerime uzanan ellerim, ne saltanat tahtým baþým aðrýmasýn. Hele o bitmiþ ciðerler, diyalize götüren böbrekler ve en kýymetli hazinemiz kalbimiz kimseyi tehdit etmesin. Ýnleyen sýzlayanlarý görmek çok acý. Hele inleyen olmak daha da acý. Ah… Keþke hastalýklar olmasaydý.
Gurbette olmasaydý keþke. Hiç kimse iki lokma için sevdiklerini býrakýp ta gitmek zorunda kalmasaydý. Ne anne babalar camlarda evlat yolu gözleseydi nede, minicik çocuklar annelerine babalarýný sorsaydý. Ve gurbeti mesken tutmuþlarýn türküleri dertli dertli söylenmeseydi. Herkes kendi memleketinde çalýþsaydý, aslýnda çalýþmakta olmasaydý ya keþke. Her istediðimiz önümüze gelseydi, yorulmak, didinip durmak, çalýþmaktan caný çýkmak gibi ifadeler hiç bulunmasaydý lügatimizde. Herkes canýnýn istediði ne varsa týpký filmlerde ki gibi parmak þýklatmakla önünde hazýr bulsaydý.
Bir de, dert sýkýntý olmasaydý. Ýnsanlarýn saçlarýný aðartan, yüzünde ve kalbinde derin izler býrakan dertler çalmasaydý kapýmýzý. Ýnsanýn beynini kemirip duran þüpheler, sýrtýmýzdan býçaklayan ihanetler… Ne gerek vardý ki bunlara?
Sonra ölüm de olmasaydý ya. Hayallerimizin ortasýnda bitip giden hayatýmýz hiç bitmeseydi. Dünyaya veda etme korkusu yaþamasaydýk, daha sý sevdiklerimiz bizden biz sevdiklerimizden acý bir sonla ayrýlmasaydýk. Hep gül gibi yaþayýp gitseydik ya.
Evet, ne gerek vardý ki tüm bunlara? Dertsiz, tasasýz, sýkýntýsýz, hastalýksýz, ölümsüz yaþayýp gitseydik ya þu dünyada. Ne güzel “cennet” gibi bir dünya. Eðer dünya gerçekten böyle olsaydý acaba yinede þikayet eder miydik halimizden? Bence ederdik ne de olsa itiraza ve feryada müptelayýz biz insanlar. Her þeyimiz dört dörtlük olsa yinede bulurduk þikayet edecek bir þeyler.
Cennet gibi bir dünyaydý benim hayalim. Ama adý üstünde hayaldi tüm bunlar ve bunlarýn gerçekten var olduðu bir yerde vardý zaten “cennet”. Mademki tüm bunlar gerçekten olabiliyor o halde bize düþende dünyada ki sýkýntý ve dertlere sabredip yani imtihanlarýmýzý baþarýyla geçip, o “mutluluk diyarýna” ulaþmak. Üstelik orda ki nimetler ihsanlar benim hayallerimin ve kimsenin hayallerinin alamayacaðý kadar çok ve daha da güzel. Ve o cennet yurdunda kimse halinden þikayet de etmeyecek ne bir can sýkýntýsý ne bir tasa. Sadece mutluluk, mutluluk, mutluluk…
Ahh… iþte orda olma hayali dünyanýn cennet olma hayalinden daha da güzel, nede olsa birinci hayalim asla gerçekleþmeyecek ama ikinci hayalim, onun için inþeAllah diyelim.
Dünya imtihanlarýna devam etsin, o kendi vazifesini yapsýn. Bizde vazifemizi yapalým, dünya da oluþ sebebimizi unutmayalým ve isyan etmeden baþýmýza gelenlere sabrederek cennet istikametli yolculuðumuza devam edelim. Vaz geçtim dünyayla ilgili hayallerimden. Varsýn dünya yine bu haliyle kalsýn nede olsa kalmayacak bir gün…