Son iki sene içeriside oldukça kilo aldým ve þu an hayatýmýn en kilolu dönemini yaþýyorum. Kendimde bir takým deðiþiklikler gözlemlemeye baþladým. Gitgide Teyzeleþiyorum... Hani küçükken parkta bankýn tepesine oturunca " Doðru düzgün otursanýza çocuum, oturma yerlerini çamurluyorsunuz biz oturamýyoruz" diye insaný azar içinde býrakan teyzelerden...

Haklý mýdýr? Haklýdýr... Bunlarýn sokakta oyunun en kuduruk yerinde camý açýp "Çocuk uyuyor gidin baþka yerde oynayýn eþþek sýpalarý" diye baðýran versiyonlarý da mevcuttur. Bir tanesine "Siz büyüklerimiz bu þehirleri çocuklar güven içerisinde oynasýn diye asýrlýk aðaçlarý kurban ederek kurmadýnýz mý?" diye bir cevap vermiþtim. Tabi cevabý verirken son derece kekeliyordum, kadýnýn yüzüne karþý söylemem de na mümkündü zira o an ayakucumla kaldýrýma çizdiðim hayali yuvarlaklara bakmak kadýnýn gözlerine bakmaktan daha doðru bir davranýþ gibi gelmiþti.

Cevap "Sen kimin çocuðusun bakiyim?" oldu. Bu soru içerisinde akþama seni annene þikayet edeyim de gör gününü tehdidi barýndýrýyordu. Annemin adýný söyledim. Tanýmýyormuþ. Bu da onun Teyze Koruma Gücü çemberine dahil olmadýðým anlamýna geliyordu. "Þimdi terliði alýp aþaðý iniyorum" deyip camý sinirli sinirli kapattý.

Diðer arkadaþlarým gibi topuklayýp kaçmayý gururuma yediremediðim için orada öylece gelmesini bekledim. Gelmedi... Fakat yarým saat öncesi gibi baðýra çaðýra oynamak için gerekli coþku uçup gitmiþti. Ayaklarýmý sürüye sürüye eve döndüm.

Günler sonra Teyzeyi kocaman popusuyla iki kiþilik koltuðumuzda oturup annanemle sohbet ederken görmüþtüm. Yanýna oturmam için çaðýrdý. Koltuk yeterince büyük olmasýna raðmen onun iþgalci poposu kendi popomu sýðdýrmak için çabalamama sebep olmuþtu. Neden Fatma Saray'ýn torunu olduðunu söylemedin diye sormuþtu. O zaman farketmiþtim. Fatma Saray'ýn torunu olmak pek çok azar tehlikesini nötralize eden bir savunma kalkanýydý ve kadýnlar arasýnda hakimiyet alaný popo büyüklüðü ile alakalý bir þey olabilirdi.

Teyzelik kurumu iþte böyle korkutucu, karýþýcý kendi içinde kendi hiyerarþisini barýndýran bir nevi militarist bir kurum...

Peki ben þimdi ne yapýyorum?

Geçen gün bakkaldayým. Denizci üniformasý içerisinde muhtemelen taze mezun 3 tane genç alýþveriþ yapýyorlar. Ekmek, yoðurt filan almýþlar. Aldýklarý yoðurt Kanlýca yoðudu.

Önce bir ýkýndým sýkýndým kendi yoluma gitmek için kendimi ikna etmeye çalýþtým. Olmadý... Teyzelik içgüdüsü coþkun bir sel gibi kabarýyor dýþarý çýkmaya çalýþýyordu.

Dayanamadým karýþtým...

"O yoðurt yemeðe konmaz, baþka yoðurt alýn" Bu sefer çocuklarýn gözlerinin içine bakýyordum. Neden diye sormadý bile gariplerim. Hemen yoðurdu deðiþtirdiler.

E be kardeþim karþýndaki hergün sakal traþý olan koskocaman adam.. Üstelik asker. Yarýn öbürgün memleket savaþa girse bunlar çarpýþacak. Sana ne! SANA NE!!

Yok dinlemedi içimdeki Teyze.

Eve gittiðimde giriþteki aynada popoma bir göz attým. Büyümüþ müydü ne...