Bir yamaç. Altýn yemyeþil çimen , üstün masmavi sema , sýrtýnda bir dað ve bembeyaz kar. Koþuyorsun varlýða. Kurtuluyorsun yokluktan. Artýk senin hiç vazgeçmediðin bir umudun var.

Koþuyorsun. Soðuðu , karanlýðý aþýyorsun. Üzülmüyorsun da hiç. Niye üzülesin ki. Sen feraha kavuþuyorsun. Sonra baþýný kaldýrýp denizimsi gökyüzüne bakýyorsun. Yaþamayý anýmsatýyor sana.

Hatýrlýyorsun. Bir zamanlar yaþadýðýný düþünmeye baþlýyorsun. Ýçin birden bir heyecan kaplýyor. Birden artýk o günleri özlemediðini fark ediyorsun. Çünkü oraya koþuyorsun. Huzurun ve dinlenmiþliðin tam ortasýna. Gökyüzü sana canlýlýk arkandaki dað güven veriyor. Bu gücü kalbinin en derininde hissediyorsun. Daha bir kývançla koþmaya baþlýyorsun. Þimdi daha olumlu düþünebiliyorsun.

Düþünüyorsun. Güzeli , yaþanmaya deðer olaný , topraðý eþeleyen buðdayý , taþta yetiþen aðacý , kayayla kucaklaþan denizi , ormanlarý okþayan rüzgarý , en ücrayý ýsýtan güneþi , geceye buselerini deðdiren ayý , hayat olan , ayný zamanda hayat veren her þeyi düþünüyorsun. Düþünebiliyorsun artýk. Kalbin aklýna , aklýn bedenine hakim oluyor.

Sonra yerdeki çimene bakýyorsun. Var olmayý düþünüyorsun. Sana hayat veren þeyleri düþünüyorsun. Damarlarýnda gürleyen taze kaný , ferle gören gözlerini , iþtahla koku alýþýný , titremeden duyan kulaklarýný , neþeyle mýrýldanan dilini.

Yaþadýðýný düþünmüyorsun artýk. Biliyorsun çünkü. Tereddüdün yok. Güveniyorsun kendine. Korkmuyorsun yok olmaktan ve karamsarlýða düþmüyorsun.

Birden duruyorsun. Senin arkana doðru uzanan çimenler ve gök yüzü de duruyor. Arkana dönüyorsun. Az önce önünde küçüldüðün dað þimdi çok uzakta ve daha küçük. Baþýndaki soðuk karlar çekiyor dikkatini. Yakýnýnda bu kadar güzel görünmediðini anlýyorsun. Þimdi seni korkutan dað bile sana hoþ görünüyor. Kendi kendinin efendisi olduðunu biliyorsun artýk. Sonra arkaný dönüp yeniden özgürlüðüne koþuyorsun.