19.34
Çok karýþýk duygular içindeyim. O yüzden hiç giriþ cümlesi düþünmeden baþlýyorum bugün mektubuma. Aslýnda yazýp yazmamakta kararsýzdým. Kýrgýným bugün. Yorgunum...
Beni hiç önemsemediðin gerçeðini iliklerime kadar hissettim bugün. Zaten biliyordum ama tecrübe etmek daha da acýttý canýmý. Buna hazýr deðilmiþim. Kendimi avutarak günleri eritmek kolayýma geliyormuþ anladým.
Bunu da atlatýrým. Diðerleri gibi benliðimin en derin yerine iterim toz kaplasýn diye. Unutmam ama ertelerim hatýrlanmasýný. Becerebildiðim kadar...
Ben bunlardan hayýflanýyorum ama hayatta çok daha acý þeyler var. Mesela, doðar doðmaz sokaða atýlan bir kýz bebeðin haberini dinledim biraz önce. Hiç istemeyeceði bir yaþam var önünde. Bunu seçme þansý yok. Sorulsa eminim gelmek istemezdi bu þartlarda dünyaya.
O yüzden tek derdim sen olduðun için þükrediyorum Allahýma... Allahým senden baþka dert vermesin bana...
Bu düþüncelerle uðraþýyorum þimdi. Çok garip bir durum bu. Dünyada bir çok sorun var ve benim elimden dua etmekten baþka bir þey gelmiyor.
Bugün de böyleydi iþte. Kýrgýnlýkla üzüntüyle geçti. Ne diyeyim herþey için hayýrlýsý... Þimdilik hoþçakal...