12.10.2010
Merhaba... O kadar yorgun hissediyorum ki kendimi... Ýki gündür sana yazmaya fýrsat bulamýyorum. Yoðun geçiyor günlerim. Yorucu... Ama sana yazmak sanki þu tempoda biraz mola vermek gibi. Nefes alacak vakit buluyorum seninle. Bütün kötü þeyleri kenara itip iyi bir þeyler yapmak gibi seni düþünmek.
Bugün yine bir anýmýzý hatýrladým. Bir anda çakýverdi sanki. En alakasýz zamanlarda oluyor zaten. Yemekte nasýl olduysa, kendimi bu anýyý düþünüp gülümserken buldum. Ama kendime gelip, sadece bir aný olduðunu fark ettiðimde, mutluluðum yerini hayal kýrýklýðýna býraktý. Her seferinde böyle oluyor zaten. Keþke hayal olmasaydý diyorum.
Artýk imkansýz... Seninle belki bir daha asla görüþemeyeceðiz. Bunu düþünmek bile çok ürkütücü...
Bugün biri " Aþký yaþayan da sizsiniz yaþatan da " dedi. Yani birine aþýk olurken ona sormuyorsun aslýnda. Kendi baþýna bir yola giriyorsun, isteyip istemediðini bile sormadan hayatýnýn merkezine onu dahil ediyorsun ve eðer onda istediðini bulamazsan da üzülüp gözyaþý dökmeye baþlýyorsun. Nereden nereye... Sanki o bütün bunlarýn olmasýný istiyormuþ gibi, bir de yaþadýðýn üzüntüden onu sorumlu tutup yargýlýyorsun belki...
Çok garip bir þey gerçekten. Aþký anlasam kendi derdime çare bulacaðým önce. Sonra da seni rahat býrakacaðým söz :) Ýyi geceler sevdiðim...