Geldin mi, yoksa gelecek mi hala haberin? Haberin var mý ellerinden? Ne tuhaf deðil mi, kýrýldým desem de saðlam bakýþlarla sarýlýyorsun hayata? Umursamazken, umursamak... Düþünmezken, düþünmek... Söylemezken, dinlemek... Senin hünerine kalan bir hayatý seyre durmuþum artýk, eksilirken ayrý kaldýðým yüreðinden. Kalbimin pergelini noktaladýklarýna ayarladýðýndan beri, hiçliðimin etrafýnda dönüp durmaktayým. Ve çýkýþý yok artýk hayatýmýn, çýkýþý çok hayatýnýn içinden...

Bekleme Zümra, fermaný çýkmayacak sözlerimden bu ayrýlýðýn! Gidiþlerinin adýný hasret koymaya mecbur bir kalbi býraktýn bana, sabrýmýn saatini kuramadýn. Ayrýlalým demeye dilin varmadý diye yüklemsiz cümleler kuruyorsun hala. Öznesiz bir gelecek býrakýyor ve susuyorsun; duygularýný karalayarak nesnesiz bir karanlýðýn. Ýki yürek ve tek bir beden dememiþ miydik? Bir artý bir iki edecek diye anlaþmamýþ mýydýk seninle? Söylesene, hangi vakitte yine bire denk düþürdü mantýðýn?... Bir dahasý var mý Zümra bu hesabýn? Saðlamasý var mý sana yanýldýðýný gösterecek? Çaldýðýn yýllarýn bir dahasý var mý ki, dönüþü olsun yanlýþýnýn? Ellerimi kaç defa göðsüme vurmalýyým? Kaç defa týrmalamalýyým eþiðini? Kaç defa avuçlarýnda üþümeliyim ki Zümra'm; þu kalbinin kapýsý açýlsýn?...

Þehirler üstüme kapanýyor git gide. Saçlarýna yüreðimi kardým diye yollarýnda sonu geldi artýk. Boþluðuna kendimi býrakacak uçurumu kalmadý bu ayrýlýðýn. Ne giyotin, ne urgan; ayýramýyor nefesimi yaralý bir kafesten. Ben ölmeyi isteyince çaresi yok iþte idamlarýn. Yanlýþ hatýrlamýyorsam en son sözlerinde bir býçaðý taþýyordun ve gözlerinde bilediysen hançerini; o vakit sok artýk, sok artýk Zümra'm! Anlamý yok artýk þu adýndan kayýp giden yýldýzlýðýn, anlamý yok artýk ardýndan silikleþen yalnýzlýðýn...

Böyle rezilce yaþamaya mutluyuz diyecek kadar küçüleceksek ve eksildiðimizi göremeyecek kadar kör kalacaksa ellerimiz, býrakalým gitsin, gitsin Zümra'm! Tükenen bir hayalin artýk düþleri de olmasýn. Ki her þeyi terkediyorum hayatýn avuçlarýna, bende eyvah, sende aptal; sonra kirlenmiþ kefenim ve kýblesi bulunmamýþ o kabrim de sende kalsýn...

Güneþ en tepedeyken en dibimde kaybettiðim, gölgemdi Zümra'm; hatýrlarsýn! Sana dair iklimler biriktirirken; yazýmdý, kýþýmdý, ilk ve son baharýmdý sýrasýyla takvimimden çýkardýðým. Müsaade edersen eðer, þimdide kendimi alýyorum senden. Kelimelerim kurþuna dizdi diye de üzülme sakýn! Parmaklarým dokunmaktan isteksiz, bir cesetten uzatýrken kanattým bu yalnýzlýðý. Ne yapayým, sürekli sancýyan bu acý dilime ait deðil artýk. Yetmez mi Zümra'm yaktýðýn, yetmez mi Zümra'm yýktýðýn? Haydi bir kez daha fason gülücükler yolla bana. M'yi alýyorum bizden, yalýn ismin sende kalsýn...

Ömer Faruk YILMAZ