Dünyanýn tüm acýlarý bir çiçek olurken, benim mutlu bir kelebek gibi ortalýklarda dolaþmamý kim bekleyebilir? Yüzüm tüm acýlara sürtünürken, yanaklarýmýn yeni yaðmýþ bir karýn doldurduðu dað yamacý gibi olmasýný kim isteyebilir? Ey sevgili, yaðmur yaðar, dolu yaðar, yapraklar dökülür topraða. Bir yapraksan ve ayaklar altýnda eziliyorsan, rüzgarý mý, aðacý mý, ayak diplerini mi, yoksa sonbahar renginde iken bile senin can alýcý güzelliðini göremeyen gözleri mi suçlayacaksýn? Ey sevgili gözlerinin yeþili bana güzel bir bahar havasý yaþatmazken, benim için dökeceðin gözyaþlarý yüreðimin kurak topraklarýnda neyi yeþertebilir? Yüzüm bir duvar resmidir, sarmaþýklarýnýn mor çiçekler açtýðý. Hayat bana ya acý bir tebessüm verir, ya da mor çiçekler açtýrýr yanaklarýmda. Sen bir beyaz gül olsan da yüzüme deðmez güzelliðin. Kaldý ki sen ne beyaz gül olursun ne de bir aydýnlýk verirsin hayatýma. Grisin ya da kopkoyu siyahsýn. Sen o renkle rahibe olsan ne yazar! Kaldý ki siyahýn yüreðime beyaz bulutlar gibi dolduðu hiç görülmemiþtir? Karanlýktan medet umanlar kirli duygularýný hep siyah örtülerle kapatmýþlardýr. Ey sevgili sen hep siyah bir gül gibisin. Beni dikenlerinle deðil, içimi karartan yanýnla incitmiþsindir. Yaralarýmý kendim iyileþtirebilirim. Basit ve bayaðý insanlar yara açarken yüreðime, duygularýmý kendim sarabilirim. Ýyileþtikçe de basit ve bayaðý insanlarýn elinden silahýný böylece alabilirim. Ey sevgili yüreðimden çek elini. Seni artýk sevmeyeceðimi bilmelisin. Sana kalbimi verirsem, duygularýmý tetikleyip beni vurursun bilirim. Ah sevgili eðer bir þairsen hep insanlardan mýsra güzelliði beklersin fakat nedense insanlar karþýna hep abartma sanatý olarak çýkar. Ah bin kere ah... Hele ki bir yazarsan insanlarýn bir kitap tadý vermesini beklersin ama bir bakarsýn ki karþýndakiler ya bir broþür ya da bir yemek kitabýdýr. Neden sonra anlarým hayatýmýn bir silgiye benzediðini. Artýk insanlar silik bir kitap gibi rafa kaldýrýlmýþtýr. Raflarým kitap dolar da altýný çizebileceðim bir cümle bulamam kütüphanemde. Herkes kaderine çekilirken ýþýklarýný söndürmüþtür ve ben tüm dostlarýmý sokaktan seyretmekteyimdir. Sokakta kalanýn, sokaða atýlandan bir farký olmadýðýný anlarým o zaman. Ey sevgili sen bir zehirli çiçeksin, tabiat kitabýndan karþýma çýkan. Oysa ben çoktan aþk kitabýný kapamýþýmdýr. Artýk sayfalarýn arasýnda kupkuru bir çiçeksin. Bense yeni bir kitaba baþlamýþýmdýr da, seni boþ bir sayfa olarak bile kitabýma almamýþýmdýr.