Ne þevki sürur kalbime uðrar oldu
Ne derdi gamým, hicranýn sudurunda ruhuma esin bahþeden bir aþký koydu
Ne gönül sustu, ne dil avareleþen melali unuttu, suskun yüreðim kim için lal oldu
Ne aklým bir hal çaresi buldu, ne rahlesinde nefeslendiðim meclisler sevdayý anlattý




Ey çeþmi siyah, nefesine müdrik olduðum iþtiyah
Bilmem ki ne haldesin, hangi ruhun esininde nefesini suhuletle bahþeden bir çaresin
Yoksa yadým için bekleyen nadide bir gül-i nihalmisin, sanki bir sýr perdesindensin
Ne vakit gönül sýzýma vasýl olacaksýn, hakkýn vadetiði vuslata caný kandýracaksýn




Hiçbir dert gülün lahzasýndan ari olur mu
Rahmetin deryasýndan nefes nasipsiz kalýr mý, akýl divane olsada gönül durur mu
Dil söylemez heves asliyeti nispet edemez nefs husule gelirse aþký esini reddedemez
Ölüm yüreðe korkuyu haþyetin didarýndan zerk edemez, ruh sevdadan vazgeçemez




Ne fravunlar gelip geçti diyarýn çehresinden
Zülmeden hadsiz nefeslerin hainleþen raddelerinden, aþikar olan kepazeliklerinden
Gönü aþkýn ilgasýnda beslenmedikçe, akýl merak ederek þevki terennüm etmedikçe
Kör kuyular nefsin zebaniliðinden sudur ettikçe, cehennem çare olmayacak nefese




An, vakti hakikat için serdedilen mühlettir
Her nefs tahkike eriþmedikçe elbette gönül yolunda muðlaklaþan bir karanlýktýr
Düþünmek ancak bilgi ve azimle manalaþan aklý zamandýr, vuslat için aþký kardýr
Feda olmak, benlikten kurtulup uryan bir kalbi latifle manalaþmakta aþký sanattýr



Mustafa CÝLASUN