Bu gün doðum günüm. Bir seneyi daha ardým da býraktým, düþünüyorum þimdi kârda mýyým yoksa zarar da mý? Yaþadýðým tüm günler benim için güzel þahitçiler mi yoksa aleyhime kullanýlacak birer delil mi? Hafif bir tebessüm var dudaðýmda, acaba sevinçli mi yoksa manidar mý? Bunun cevabýný bir çýrpýda vermek çok zor.Hayata gelmiþsek eðer öyle veya böyle geçiyor yýllar ve hepimiz kendimizi hayatýn merkezi zannediyoruz, bu elbette ki kaçýnýlmaz nede olsa hayatýmýzda ilk sýrayý kendimiz alýyoruz.
Sevilmek ve bunun farkýnda olmak elbette ki dünyanýn en büyük mutluluðu. Sevdiklerimizin hayatýnda ilk sýralarda yer almak, arkadaþlarýmýz için vazgeçilmez olmak elbette ki hepimiz için önemli. Doðum günleri belki de bunun birazcýk göstergesi hükmünde. Anýmsanmayý ve önemsenmemeyi bir güne hapsetmek elbette ki vicdansýzlýk olur ama hepimiz de bekleriz doðum günlerimizde aranmayý. Ve aldýðýmýz hediyeler verenle aramýzdaki sevginin deðerini koyar ortaya. Beþ lira on lira, ya da kalpten bir “seni çok seviyorum”, iþte bunlardýr o günlük sevgimize not verdiren. Hele ki unutulduysak ister istemez gücenir kalbimiz, nede olsa taþ deðiliz.
Hediyeler doðum günlerinin vazgeçilmezi ve hatýrlanmak da önemli evet, bu sene beni unutmayanlarý ve aldýðým hediyeleri düþündüm bir ara. Sonra aslýnda çok büyük bir hediye aldýðýmý ama bunun farkýnda bile olmadýðýmý fark ettim. Rabbim de unutmamýþtý beni bu günümde ve en önemli hediye O’ndan gelmiþti; Rabbim “bu günü” hediye etmiþti bana. Bu günü de hayatta ve sevdiklerimle geçirmem için bana vermiþti. Üstüne bir de saðlýk vermiþti. Aslýnda bu bir ayrýcalýk dý, olmasý gereken bir þey deðildi. Ama niyeyse bizler sanki bunlar olmasý gerekenlermiþ gibi hiç önemsemedik bu en büyük nimetleri. Bu hediyeleri anýmsayýnca artýk kimlerin hatýrlamadýðýný umursamadým, nede olsa “en büyük mercii” hatýrlamýþtý ya gerisi boþtu. Daha sonra baþka baþka sorular gezinmeye baþladý aklýmda. Tanýdýklarýmýn hayatýnda nasýl bir yere sahibim. Ailemin içinde sevgi derecem ne kadar? Arkadaþlarým gerçekte ne kadar deðer veriyor bana? Elbette ki bu benim onlarla olan diyaloglarým ve onlara karþý davranýþlarýmla alakalýydý, iþte asýl soru da bundan sonra geldi: acaba ben onlara nasýl davranýyorum, bana ihtiyacý olduklarýnda yanlarýnda duruyor muyum, sevgimizi çýkarsýzca sürdürebiliyor muyum?
Eðer tüm bunlarda baþarýlýysam elbette ki beni seviyorlardý. Eðer ben onlarý seviyorsam elbette ki onlarda beni seviyorlardý, çünkü hakikaten kalpten kalbe yol vardý. Yani aslýnda tüm iþ yine kendimizde bitiyordu, baþkalarýna sitem etmek yerine birazda kendi davranýþlarýmýzý sorgulamamýz gerekiyordu. Biz sevgi abidesi olunca herkese hak ettiði deðeri verince her þey güllük gülistanlýk olmayacaktý elbette. Yine de kýrýldýðýmýz günler olacaktý, yine unutulduðumuz doðum günlerimiz olacaktý ama bu defa unutanlar derin bir piþmanlýkla yanýmýza gelecekti hatýrladýðý an ve beklide en güzel kucaklaþmalar o an olacaktý. Bir günde hatýrlanýp hatýrlanmamak elbette ki dostluk ve arkadaþlýklarýmýzýn göstergesi olamazdý. Herkes birilerinin hayatýna bir þekilde girmiþti ve acaba o girdiðimiz hayatlarda güzel izlerimiz var mýydý? Günün sorusu bu olmalýydý galiba.

Günün baþlangýcý iyi ki doðmuþum diye baþlarken, nereden geldi aklýma bilmem tüm bu düþüncelerle haþýr neþir olduktan sonra gayri ihtiyari tereddütleniverdi.
“Ýyi ki doðdum mu acaba?”