Niye miskinlik sinemde bir sarhoþ misali kah ayýlýr, kah uyur kalýr
Gün, ay, yýl geçer, aklým bin hüzün ile zafiyetleri bir bir seçer, lakin neden keder
Nedir arzum, dinmeyen sýzým, emelin sadrýnda ki sancým, kim bu nefsimi temizler
Ne aklým hakkýyla erer, ne idrakim ruhuma bir deva bahþeder, pek hicranla birader




Ceddimin çektiði çileler niye ahvalimin vecdinde bedelleþen sefere dayandý
Ne izan kaldý, ne mana ruhun þadýnda sultanlaþýp, aþkýn süruruna elhak kandý
Arlanmak insan için ne mümkün olan bir adabý meziyet sayýldý, nefs uryan kaldý
Neler vermezdim ki, ruhumun esaret altýnda figan etmesine elan gözmü yumardým




Dinmeyen bin hüzün ile bu feryadýmý sükutun sahrasýnda gözyaþýna boðardým
Kaybolan ne varsa, ilim, irfan sahibi olmak için, yozlaþan sýðýnakta boðulmazdým
Ne buharanýn namý kaldý, ne fýkýh meclisleri irþad için, nefeslerin aþkýna býrakýldý
Neler bu maksadýn dýþlanmasýnda bir son duraktý, seküler olmak için bir þartmýydý




Sanki bir akýl sýr ermiyor, kalpler sahibine neden pervasýzlýk için sancý zerkediyor
Gönül dilinde þehredilmeye muhtaç olan o hakikat aþkýný ayan þekilde perçinliyor
Tezkiye edilmeyen nefs bu realiteyi ne kadar biliyor, baheleler içinde niye gizliyor
Ýrade acze düþüyor, akýl murakebeyi unutuyor, dil abesle iþtigal ederek sergiliyor




Ne söylersem illa kendime söylemeli ve vicdanýmla hemhal içinde nefeslenmeliyim
Kimseye bir helal getirmeden ve acziyetimle ilim meclislerine gönlümü vermeliyim
Ne kadar bizarlýðým varsa, sabýr ve kanaat gerekçesiz olmayan sadýksa bilmeliyim
Ýþte o vakit, emelin peþinde çýrak olmaktan feragat etmeliyim, umutla gitmeliyim



Mustafa CÝLASUN