Bir kedinin, kuyruðunu yakalama çabasýydý aþk dediðimiz..

Aslýnda bizim bir parçamýz, her an bedenimizde taþýdýðýmýzdý ama nedense oyun oynamak istediðimizde hep kovalayýp yakalayamadýðýmýzdý aþk..

Bir kedinin kuyruðunun peþinden koþtuðu gibi kovaladýðýmýzda bizden hep kaçýyor, ne zaman yorulup ardýný býraksak bu kez o hep peþimizden geliyordu..

Gençliði kalabalýklar içinde geçmiþ birinin koyu gri perdeler ve tozlu camlar ardýndaki tek kiþilik ihtiyar yalnýzlýðýydý aþk..

Bir zamanlar içinde en þehvetli anlarýn yaþandýðý pembe boyalý bir odayken, günün birinde gözden çýkartýlmýþ eski eþyalarýn tozlanmaya terk edildiði bir arka odaydý aþk..

Gençliðinde ayak basmadýk yer býrakmayan, ihtiyarlýðýnda ise kimsesizlik koltuðuna gömülüp ayaklarý üstüne basamayan bir felçli misali yarý ölü insan bedeniydi aþk..

Aþk vardý ve biz varlýðýný görmediðimiz her þeyi kolayca reddediyor ama hayatýn her yerinde sürekli onu aramaya devam ediyorduk..
Hayat olmayaný aramaktý biraz da..
Sýrf bu yüzden hep aþký ve Allah'ý arýyor ve bulamadýðýmýz da uçurumlara düþüyorduk..

Bir kedinin kuyruðunu yakalayamayacaðý gibi yakalayamayacaðýmýzýn ardýnda ömrümüzün sonuna kadar koþturmamýzýn adýydý aþk..