Koca dünya iþte... Yalanlar ülkesinin ütopik kahramanlarýyýz hepimiz de. Bugün varýz, yarýn yokuz... Ya da hiç yokuz, aslýnda hep vardýk çünkü... Varlýðýmýzý unutuverdik ya bir köþe baþýnda bir aðaç gölgesinde, iþte aslýnda o zaman yokluðun girdabýnda kaybolmuþtuk. Ýçimiz erimediðinden mum misali, dýþarýdan, cismaniyetten fire verdik hep...
Eridik... Yok olduk... Mahvolduk...

Bugün varlýk günü... Varlýðýn önce kendimize sonra millete armaðan olduðu gün... Bugün günlerden bir gün... Yaþamýn sondan önceki günü ya da... Sonunu ve sonu kim biliyor ki? Günlerden: arefe yani... 'Yokluk arefesi'... Olmadý mý, o halde 'Varlýk öncesi'...

Yaþamaktan ve yaþlanmaktan korkmamayý öðrendiðimiz an, hakikaten yaþadýðýmýz zaman olacak sanýrým. Bilmem anlatabildim mi derdimi? Dert dedim de bu arada, dertlerinin sayýsýný bilen var mý? Ben öðrendim... 'Lütuf'lardan dertleri çýkartacaksýnýz, sonra buna bir de 'ihsan'ý ekleyeceksiniz... Ýþte bu kadar... Hatta dur, sonucu da söyleyivereyim: "SÝZ" çýkacak... Yani siz, kendinizi bulacaksýnýz... Hadi biraz kendimize dönelim, KENDÝMÝZÝ BULALIM... Ne yapalým baþka ya,
koca dünya iþte... Yalanlar ülkesinin ütopik kahramanlarýyýz hepimiz de...