Bir kez daha bakmak istedim ona. Iþýklar içindeydi, gözlerimin alýþmasý lazýmdý önce aydýnlýða. Malum, karanlýk; bitmez tükenmez karanlýk, 24 saatimi oluþturan tek olguydu. Gözlerim alýþtý önce, sonra zihnim… Þaþkýnlýðýmý attým, ýþýða baktým. Iþýðýn içindeki kýza baktým. Kýz hep ordaymýþ gibi duruyordu; aþinaydý bana gözleri ve bedeni karanlýðý biliyordu; onunla savaþmaktansa, onun içinde kendine yer açýyordu. Aþinaydý bedeni de gözleri de. Belki de uzun zamandýr oradaydý, benim þaþkýnlýðýmý görecek, gözlerimin kamaþmasýný izleyecek kadar kýsa deðil de göremediðimi, o tarafa baktýðým halde onu göremediðimi, fark edecek kadar uzun. ‘Evet!’, düþündüklerimi baþýyla onayladý. ‘Evet!’ Artýk iyice alýþmýþtým ýþýða; yüzünü görebiliyordum kýzýn. Çok güzeldi. Karanlýkta hiç bir þey göremezsiniz. Karanlýk siyahtýr ve siyah diye bir renk yoktur doðada. Siyah demek boþluk demektir. Boþluk demek hiçlik, hiçlik demek cahillik, cahillik demek çaresizlik demektir. Ama belki de, kim bilir belki de yalandýr her þey ya da doðru diye bir þey yoktur. Doðru diye bir þey yoksa yalan da olmaz, yalan yoksa doðruluk yoksa o zaman gerçeklik de olmaz. Gerçek olmazsa aydýnlýk, aydýnlýk olmazsa karanlýk olmaz. Ve karanlýk olmazsa boþluk, hiçlik, cahillik, çaresizlik olmaz. Bunlarýn hiç biri olmazsa ben olmam, ben olmazsam sen de olamazsýn o da olamaz. Biz yoksak Tanrý da olamaz. Eðer hiçbir þey olamýyorsa, o zaman olamamak da olmaz. Öyleyse kelimeler anlamsýzlaþýr gittikçe ve yazýlar anlaþýlmasý zor metinler haline gelir. Ve karþýmda duran aydýnlýklar içinde ki kýzýn güzelliði de anlaþýlamaz. Ama varýz, kelimeler var, o kýz var. Ýnkâr edemem artýk; o kýz karþýmda! Ne düþünürsem düþüneyim: Siyah olmasa bile, gerçek olamasa bile, o var! Nasýl inkâr edebilirim bu güzelliði? Benden güzel mi? Ben, güzel miyim? Ayna nerede? Karanlýkta kendimi hiç göremedim, aydýnlýk nerede? Hah! Ýþte orda aydýnlýk, kýz, o güzel. Kýz, çok güzel. Acaba aynasý var mýdýr? ‘Yanýna git! Yanýna git!’ Beynime emri gönderdim. Yanýna gittim. Yaklaþtýkça, aydýnlýðý benimsiyordu tenim. Karanlýða dönmeyi hiç istemiyordum. Öyle ki karanlýðý unutmuþtum. Karanlýk artýk benim için bilmediðim bir sözcükten farksýzdý. Ve bilmediðim sözcüklerin anlamlarýna bazen bakmazdým. Bilmemek güzeldi bazen. Bilmemenin, merak etmenin heyecaný farklýydý. Karanlýkta öyle oluvermiþti. Bilmiyordum artýk, unutmuþtum. Anýmsamayacak kadar çok unutmuþtum. Anlamýný merak etmeyecek kadar hýzlý unutmuþtum. Aydýnlýðý sevdim. Aydýnlýk sýcacýktý. Kýz güzeldi. Altýndan yapýlmaymýþ gibi duran saçlarý vardý. Gözleri masmaviydi. Gökyüzü gibi… Masmavi… Bana unuttuklarýmý hatýrlatmýþtý: Gökyüzü, güneþ, ay, yýldýzlar, deniz, okyanus, rüzgârlar, rüzgârýn sesi, rüzgârýn soðukluðu, güneþin sýcaklýðý… Hepsi ondaydý elini uzattý bana beni anlýyor, düþündüklerimi ve düþünmeye korktuklarýmý biliyor gibiydi. Elini tuttum. ‘Tanrýnýn asasý bizim kalbimizdir.’ Diye fýsýldadý kulaðýma. Sonra aðzýný açtý, kendi deneyimini anlatmak üzere ve aðzýndan dökülen gül kokulu sözcükleri, not ettim aklýma:

Tahmin ettiðim gibi;
Artýk yok…
Ne çok korkmuþum meðer
Rahat etmesin ruhum diye savaþmýþým kendimle,
Iþýðý gördüm ya þimdi, anladým.
Ne çok korktuðumu; gereksiz yere,
Iþýðý gördüysem bile görmemezlikten geldiðimi,
Neden ýþýða bakmadýðýmý anladým.

Artýk karanlýk yok.
Sorular var ama cevaplarýyla birlikte.
Acýlar var ama merhemleriyle birlikte.
Sýcaklýk var yalnýz kalan, soðuk kalbini ýsýtacak kadar.
Iþýk var her þeyden öte… Her yere yetecek kadar.

Birkaç ufak tefek þey lazým buraya gelmek için;
Ýyice düþünmek; düþünmekten, sorgulamaktan korkmamak,
Zamanýn akýp gitmesini önlemek yerine,
Ýzin verip akmasýna, onu izlemek gerektiðinde
Masalýmsý þeyler dilemek yerine, gerçekçi olup, gerçeðin masalýný yaratmak lazým.

Kendinize sormalýsýnýz bazen ben nerdeyim,
Aslýnda ben kimim ve gerçek miyim?
Lüzumsuz yere üzüyor muyum kendimi?
Bilmek istediðim þeyler çok mu az?
Ýnsanlar mý öldü yoksa ben mi çok yaþadým?
Madem bu sorularý sordum ve cevabý yok hiçbir yerde,
Ýlgisiz mi býraktý Tanrým beni, yoksa
Zindanlarýmý ben mi yarattým, karanlýðýmda mýyým?
Dinleyin sonra sessizliði;
Ýnce bir sýzý duyarsýn kalbinde, korkma.
Ruhun uyanýyor, korkma, sevin; kutla gündüz gece…