HÜZÜNLÜ ÝSTANBUL

Umutsuz bir sabaha kalkýyorum.
Hayatýma çekilen perdeleri
Aralýyorum usulca.
Þehre açýlan evimin gözünden
Çürüyen hayallerime
Üzerime kapanan yollara bakýyorum

Gidemiyorum hiçbir yere
Bir yoklukta geçmeyen yaramla
Tutunmaya çalýþýyorum
Puslu havadaki bir Ýstanbul’da
Bir sevgiliyle olan anýlarýmda kalmaya

Bir þehir gibi gözlerinde
Gez gez bitiremiyorum sevdiðimi.
Sonu yokmuþcasýna
Atýlýyorum gözlerindeki þehre
Ýstanbul gibi yedi tepesinde
Bulmaya çalýþýyorum sevgisini
Bir bulutun ardýnda saklanan güzelliðini.

Bir gülücük gibi mutlu etmiþti Ýstanbul beni
Sonsuzlaþmýþtý sayesinde
Bir güzelin hoþluðu anýlarýmda...
Silememiþtim güzel günlerimden onu.
Þimdi geriye de getiremeden.
Susuyorum öylece kendi sessizliðimde

Çöküyor hayallerimin Ýstanbul’u.
Hüzünle izliyorum
Tükenen hayatlarý,
Her bir çýðlýkta giderek biten umutlarý.
Sessizce seyircisi oluyorum ölüm tiyatrosunda
Biletleri kesilmiþ bir ölüm oyununun.

Sevdiklerim alýnsa da benden
El uzatýpta kurtaramýyorum onlarý
Sýrat köprüsü misali hayattan...
Ay gibi parlayan anýlarýmda
Unutamayan bir sevgili misali
Bir sevgiliyi kucaklýyormuþcasýna
Sarýlmýþtým hayata...

Ama þimdi çöküyor inþa ettiðim her þey
Yýkýlýyor hayallerimin evi
Tek tek çürüyor odalar
Ve hüzünlü Ýstanbul
Gözlerdeki yaþlar gibi
Süzülüyor sokaklarýndan
Hafifçe denize karýþarak
Gidiyor kendisinden Ýstanbul
Kendisini bekleyen kötü sona
Hüzünlü þarkýlarla...