Ýnsanoðlu, cümle düþlerini pencere önünde kurmaz elbet. Ama, pencerelerden yollara bakar, yaðmuru seyreder, denize dalar. Serçelerin þen þakraklýðýný, erguvanlarýn albenisini görür. Bazen, anneler sýmsýcak yüreklerinde sakladýklarý göz nurlarýný bekler, hüznün ve umudun harmanýnda. Ya hapishaneler,avuç içi kadar yerden nereye bakýlýr nere seyredilir…


Pencere önlerinin süsü, saksýlarda boy veren envai çiçekler; kadýn ruhunun yansýmasýdýr biraz da. Fesleðenler, karanfiller, renk renk perdelerin önünde gülümserler. Perdeler, pencerelerde nice hikâyelere þahitlik eder. Bir güvercin konduðu zaman pervazlarýna sevinirler. Nice þarkýlar ve ninniler yayýlýr pencerelerden. Pencereleri annelerin elleri güzelleþtirir Anadolu’da.


Akþamlarý, pencereler yandýðý zaman, hüzünlenir garipler. Gece onlarýn yüreðine bir baþka çöker. Sýladaki pencere önlerinde anneler, sevgililer. Gurbetteki pencere önlerinde garipler iç çeker. Ve bir sis çöker umut daðlarýna. Sis, sefere çýkar hüzün diyarlarýna. Ardýndan baka kalýr hüzün yuvasý gözler. Ne el sallanýr ne mendil. Yüreklerde kör bir kandil. Sisin ardýnca geçip gider günler.


Nice pencereler arasýnda hastane pencerelerinin ayrý bir yeri vardýr. O pencerelerden yanýk türküler yükselir. Pencereden görünen incir aðacýnýn dallarýna asýlýr gamlý yürekler ve dillenir dertler:

“Hastane önünde incir aðacý.
Annem aðacý.
Doktor bulamadý bana ilacý.
Annem ilacý.
Baþtabip geliyor zehirden acý.
Annem vay acý!
Garip kaldým yüreðime dert oldu.
Annem dert oldu.

Ellerin vataný bana yurt oldu.
Annem yurt oldu.
Mezarýmý kazýn bayýra düze.
Annem vay düze.

Yönümü çevirin sýladan yüze.
Annem vay yüze!
Benden selam söylen sevdiðim kýza.
Annem vay kýza!

Baþýna koysun kareler baðlasýn.
Annem baðlasýn.
Gurbet elde kaldým diye aðlasýn.
Annem aðlasýn.”

Ýþte böylesine yakýcý türkülerde, sýla, gurbet, sevda, hasret ve dert harmanlanýr. Yangýn yeri yüreklerden bir þekva yükselir ki söyleyen kadar duyanlarýnda yüreði daðlanýr. Bir sis bulutu çöker gözler önüne. Pencerelerden ýþýk kesilir. Ama umut kesilmez. Sisler seferde erir perde perde, gariplerse pencerelerde. Düþler, hep pencere önünde kurulmasa da pencerelerin yüreðe kol kanat olduðu demler vardýr. Ýçeri bir ýþýk huzmesi sýzar yürek ferahlar.


Bazý anneler akþam olunca oyun oynayan çocuklarýný pencereden çaðýrýrlar. Bazý anneler hüzün yumaðý gönülleri ve nemli gözleriyle pencerelerden uzaklara bakar. Perdeler ve pencereler sýrrýn zarfýdýr,
mazrufun örtüsü.


Ne olursa olsun, ýþýðýn ve gökyüzünün hanelerimize sýzdýðý yerdir pencere. “Gönül penceresinden ansýzýn bakýp geçen sevgili, bir yangýnýn külünü yeniden yaksa da þekva deðil.” Þairin deyimiyle “ Yeter ki gün eksilmesin penceremizden.” Þu fani cihanda “her mihnet kabulümüz.”
Ankara,04.11.2010 Ý.K