Kimbilir ne kadar uykum vardý, elbette ki çok aðýr basýyordu
Ne kadar bir kaybolmuþluk yaþasamda hilkatim durmuyordu
Ne kadar garipsem ve bir o kadarda yetimsem, sahibim arardý
Can çýkmadan, vicdan kararmadan, nefs bizarlýktan korkardý




Gözlerimi açtým, saba sesiyle irkilerek bir periþanlýk yaþadým
Yüreðime hüznü sefk ediyordu, unutulmuþ ne varsa hatýrladým
Ne yapmalýydým lekelerimden arýnarak secdeye kapanmalýydým
Biten nefesin, manasýný kaybeden tenin manasýný anlamalýydým




Neden bu kadar dokunmuþtu kalbime, hicran akseden haliyle
Her ne kadar halimden emin olduðumu bu anda ifade etsemde
Haþyet ve gamý ve sine-i efkarýmý gereðinden fazla gizlesemde
Zamanýn sahibini, teslim edilen nefesin ulviyetini yitirsemde




Akþamdan sabaha ne kaldý, derin uykular ruhum için hicrandý
Kalbin inþiraha eriþmesi için bilmem ki ne kadar gayretim ardý
Þu suskunluk yine içimi titreten bir hal aldý, kopmalar baþlattý
Ve kendimi tutmak istiyorum ama ne mümkün gözyaþlarým aktý




Niçin bu hallere düþmüþtüm ve mütemadiyen koþan bir nefestim
Neden þevk ve süruru sahibimin bizzat feyzinden nefeslenmedim
Gülü hakkýyla þehredemedim laleyi sadece uzaklardan seyrettim
Ezan okunurken cenaze kalkarken kalbimde boþluðu hissetmedim



Mustafa CÝLASUN