Ve nefsim “sev “dedi, bir ikindi vakti camekânlara düþerken þehir, ceketimin astarýnda hayat, dilimin ucunda biriktirdiðim ince bir küfür gönlümün arka bahçesinde bir dilberin zamaný durduracak hýrsýz bakýþlarýný, hayatý çatlatacak sefil ve bakýmsýz ruhunu sevdim. Ýki paralýk gözlerini ve macunlaþmýþ yüreðini nefsime ayna bildim. Gözlerimin arkasýndan el eden hýnzýr bir yüz; kalabalýklarda kaybolan tenha mekanlara düþkün, bildim tiksindim. Döndüm ocaðýna “sev beni” dedim “canýmý acýt! öldür, esirgeme kalbini, esirgeme! “ siliniyordu akþam penceremde, gençtim” sev “dedi nefsim sevdim, irkildim. Eriyen ruhumu ýslatacak sözlerini, bu hoyrat alemde kimsem olacak gözlerini aradým. “dilber” dedim “ben kimsesizim, þehir göçüyor üstüme tenin senin olsun, aç kucaðýný sev beni , çocuðum ben” Heyhat! Ellerimde kalan sadece bir avuç gözyaþý, kanatlarýndan vurulmuþ kuþlar, vakitsiz yaðmurlar... kaçtým nefsim soluyan bir böcekti.


Ýnsanlar yüreði rehin ve mühürlü, rüyalarý yavan, geceleri tenha. Kime baksam yüzlerinde kusursuz ve mükemmel bir hüzün, bir figanýn orta yerinde cümbüþ. “ sen” dedi nefsim. Bendim yüzüm masmavi bir gökyüzü, gözlerim bulut, saçlarým yaðmur. Bir lastik top gibiydi dünya, ben gülünce zýplayan, her þey gözlerimin sýhhatince vardý. En güzel kadýný ben sevmiþtim, hiç ölmeyecektim. En güzel þiiri ben yazmýþtým, unutulmayacaktým. Yaþamak güzeldi ama yeryüzü ne kadarda dardý. Nefsim kuyruksuz bir uçurtmaydý gökyüzünde.


Sevmek yalan, vefa lüzumsuz, feragat hacimsiz birer kelimeydiler. gözlerimin yüreðimle irtibatýný kestiði dipdiri bir anýnda ölüm döþeðindeki Ýhtiyar hasta adam pencereden baktý, baktý belli belirsiz fýsýldadý: ‘’ hayat, þu pencereden bakýp çekilmek kadar geldi bana ‘’ dedi. Dondum, hayat dondu, eyvah eyvah ...

“ Dur “ dedim nefsime “ dur “ baðýþla beni hayat, yüreðim, gözlerim, ellerim beni baðýþla, tüm iyi insanlar, börtü böcek, kuþlar aðaçlar ... Allah’ ým baðýþla ...