Ne meyyitin lal olmuþ bu hazin hali, ruhumun bizarlýðýna kefil
Ne derdimin izmihlali, tarihimi reddi miras etmem için kafidir
Ne akmayan bir su ve nede ufku kararmýþ nefsi korku aþka eriþir
Ne dillenen sevda hevesin bendinde aklý selimlik için bir ülfettir




Ney aslýnda hilkatiyle ve aidetiyle müreffehliðe eriþtiren manadýr
Onun vecdinde dile gelmiþ suskun çýðlýklar kalbin hicran aðrýsýdýr
Yüreðimde dinmeyen bir hüzün, hazanýn sancýsýndan aþký nidadýr
Þimdi aðlamak ve hýçkýrmak zamanýdýr, akýl için düþünmek kardýr




Sanki yitik bir nefes gibiyim, derinlerin akseden vecdinde miyim
Neden her vakit sine-i sevdadan emin olmayan bir zavallý abidim
Niçin seherleri bekleyen, onun feyziyle ruhunu ram eden deðilim
Ýhsan için nefsiyle bedelleþen, hesabý nakit ödemeyen bir afiyetim




Yolun kenarýnda yatanlarý gördüm ve fakat kalbimden haya ettim
Hani ecrin, vefayý hakikatin dedim, nazarlarýmý utanarak gizledim
Temaþa eden o hazin sahneyi görünce, nedense kendimden geçtim
Birden titredim ve burukluðun feryadýyla sessizliðe çekilip inledim




Sualler hucum ediyordu, muhakemem unutulmuþ bir sandýk dosttu
Neden aklý evvellik, gereksiz ve gerekçesiz kepazelik ruhumu boðdu
Hani gönül bekareti, vicdanýn eminlik hali, iradem için aþký soluktu
Niçin kaybolmuþluk hali önyargýlar mecali, aklý ve sevdayý korkuttu



Mustafa CÝLASUN