Neden bu kadar bizarým, nefesin ramýna hasret bir adamým
Niçin bu kadar kaybolan bir yolun, sarhoþ anýnda sayýlaným
Vefayý hasretle arayan ve sadakati ulviyet sanan bir sanýðým
Neden bu hal üzre yalnýzlaþan, mahzunluk yaþayan insaným



Sevmeyi bilmiyorum, boranýn hýþmýnda bak hala ilerliyorum
Asla kimseye, hatta refikama bile bir yük olmak istemiyorum
Efradýmýn gözlerinden sakýnýyorum sukut etmeyi bekliyorum
Kendimle ve nefesin müddetiyle bedelleþerek neler istiyorum



Onca yýllar nihayet sabretmeyi, kanaati þehretmeyi öðretmiþti
Her yutkunduðumda acaba korkusuyla nasýl pervane olmuþtum
Yoluna baþ koyduðum o ulvi mefkuremi ne çabuk unutmuþtum
Hangi bahaneye kanmýþtým neden hala bir zafiyetin içindeydim



“Ömrün vefalý doðru yoldaþý, bitmeyen dertlerle dolan defterim”
Dedirten, buruk bir aþkýn insicamýnda umutlarý besleyen neydi
Bazen ufkum kapalý bazen düþlerim sancýlýydý ama bir baþkaydý
Yarýnlar vardý, nefes müddetiyle muþtu için en nadide bir aþktý




Bak yine duygulandým, kulaðýma gelen hicaz bir eserle andým
Neyim kalmýþtý, göçmeler çoktandýr baþlamýþtý, kimler tanýktý
Gözler fersiz, dizler takatsiz, nefesim an be an mecalsiz sanýktý
Köþeye çekilip aðlamak, umut içinde gül-i nihali koklamak ardý



Mustafa CÝLASUN