Geçen hafta ailece yemeðe çýktýk. Masada her türlü þamata var. Bir ara konu döndü dolaþtý insanlara yardýma geldi. Bizimkilerin yardým duygularý kabarmýþ, eski elbiseleri fakirlere vereceklermiþ. Ben hemen itiraz ettim. Çocuklara da iyi bir ders vermek istiyorum.

Dedim ki, “Yok öyle eskileri fakirlere vermeyle vicdan rahatlatma, verecekseniz en deðerli olandan vermelisiniz. Verirken bir þey kopmalý bir yerlerden. Zaten atýlacaðý vererek hiçbir þey olmaz.” Bunun üzerine bir sessizlik oldu. Sonra yeniden gýrgýr þamata…

Uzatmayayým geç vakit eve geldik. Ben oturma odasýna geçtim. Öylece uzandým, derken ortanca benim pahalý takýmlarý almýþ eline karþýmda dikiliyor. Baktým þöyle bir,”hayrola” dedim. Muzip bir yüz ifadesiyle; “Babacýðým yardýma senin takýmlardan baþlayalým dedik de…”

Ýþte böyle oldu. Ben ders vermeye kalkýnca dersi ben aldým. Benim gibi hayat dersi vermek isteyen bir öðretmene de ders vermiþler geçen hafta. Radikal’i takip ettiyseniz görmüþsünüzdür.

Öðretmen sýnýfta öðrencilere cesur olmalarýný, kendi hayat tarzlarýný kurmalarý ve hatta baþkalarýnýn hayat tarzlarýna da saygýlý olmalarýný öðütlemiþ. Öðrenciler de “öðretmenim” demiþler “siz ne kadar cesursunuz? Mesela küpe takabilir misiniz?” Bunun üzerine gaza gelen öðretmenimiz “takarým” demiþ ve dediðini de yapmýþ. Yaptýktan sonra da sürgün ve disiplin cezalarý baþta olmak üzere baþýna gelmeyen kalmamýþ.

Ýþte böyle. Siz siz olun kimseye hayat dersi vermeye kalkmayýn, dersi size aldýrýyorlar...