"-nerdesin caným?
-yoldayým hayatým, otobüsü bekliyorum, trafik olmazsa çok gecikmem..
-içim çok huzursuz benim cem, kendine dikkat et olur mu?
-kýyamam ben sana bi'tanem, sýkma canýný her þey yolunda, birazdan yanýnda olurum.
-bilmiyorum iþte dikkat et sen
-tamam hayatým, dýþarýdan istediðin birþ..."

Aklýný çalan o patlama sesinin etkisiyle, elindeki telefonu yere düþürdü Aslý. Ayný anda olay yerinde patlamanýn ortaya çýkardýðý basýnç, þarapneller, cam kýrýklarý onlarca eve ateþ düþürmeye yetecekti. Kalabalýðýn tam ortasýna konulmuþtu bomba, zaman ayarlýydý. Baþkalarýnýn hayallerini, umutlarýný, akýllarýný çalmaya ayarlýydý ve insanlar bu kez þanslý deðildiler. Düþünür ya insan, hep kötü olaylar baþkalarýnýn baþýna gelir ve kendini þanslý hisseder. Ama bil(e)mez, o gün oradakiler þanslý deðillerdi iþte.

Cem, üniversitedeyken tanýþmýþtý Aslý'yla. Güzel beraberlikleri üniversite sonrasý evlilikle süslenmiþti. Güzel bir iþi, kariyerli bir geleceði, çok mutlu olduðu ve henüz üç aylýk olan bir evliliði vardý. Ancak bir zaman ayarlý bomba onlar için di li geçmiþ zaman kullanýlmasýna sebep oluyordu. Yeni düzene oturttuklarý hayatlarýnda mutluydular oysa ki. Cem'in kopan elinde tuttuðu telefonu gösteren fotoðraf, ertesi günkü gazetelerin sayfalarýna konu olacak, iki gün sonra hatýrlanmasý oldukça güç olan bir olay olarak arþive gizlenecekti. Böyleydi iþte toplumsal hafýza, ölüm o kadar sýradandý ki unutulmasý da bir o kadar kolay oluyordu.

Aslý, hayalleri olan yaþam dolu bir kadýndý. Nayatýný iki kiþilik planlýyordu, aklý fikri Cem'di. Her þeyini Cem'e baðlamýþ, ona sýký sýkýya sarýlmadan uyuyamayan bir yapýya sahipti. Ufacýk þeylerden mutlu olabiliyordu, onun mutluluðu için düþünülüp alýnmýþ bir çikolata bile yeterdi. Bir çocuk edasý yüklüydü her haline, belki çokça çocukçaydý düþleri, bu sebeple çocukmuþ gibi gözükürdü. Bir kýzý olsun isterdi, adýný bile düþünmüþlerdi Cem le. Irmak olsun istiyordu kýzýnýn adýnýn. Hatta Aslý bu hayallerin ardýndan bir keresinde þöyle cümleler kurmuþtu;

"Aþkým benim adýmýn baþ harfi 'a', senin ki 'c', kýzýmýzýn ki de 'ý' olacak. çok acý çekeceðiz bak" deyip o þen kahkahasýný Cem e sunardý. Cem de neþeli "aðzýndan yel alsýn caným, neden acý çekelim ki ne güzel mutluyuz huzurluyuz" diye karþýlýk verirdi.

Hayalleri öksüz kaldý..

Cem, teröre lanet edilen bir törenle defnedilirken, Aslý bir süre yatýlý tedavi göreceði sinir hastalýklarý hastanesine naklediliyordu. Hayat gerçekten acýydý ve bazen masum bünyelerden hýncýný alabiliyordu.

3 sene sonra patlamanýn unutuluþunun üzerinden yýllar geçtiði günlerde ve o günü kimsenin hatýrlamadýðý zamanlarda hastaneden taburcu oldu Aslý. Ev(ler)ine dönüp her zaman ki monotonlukta akþam yemeðini hazýrlarken her þeyi yine iki kiþilik hazýrladýðýnýn farkýnda olmadý. Her þeyin mükemmel olduðu masaya yalnýz oturdu. Saatlerce dokunmadan bekledi. Kadehlere doldurduðu Cem'in en sevdiði þaraptan bir yudum aldý. Masadan kalktý, yatak odasýna geçti.

Cem'in elbiselerini çýkarttý, kokladý onlarý. Fotoðraf albümünden fotoðraflarýna baktý, aðladý, çok aðladý. Özenip yaptýðý makyaj gözlerinden aktý. Oturdu yataðýnýn baþýna, komidinin üstünde duran mutlu fotoðraflarýna bakarak kendi için ufacýk, zaten tükenmiþ hayatý için kocaman bir çizik attý bileklerine.

Her þey zaman ayarlýydý, sadece patlamayý bekliyordu. Kimisi bunun çok önceden farkýna varýyordu, kimisi Hazýrlýksýz yakalanýyordu.

Pimi çekilmiþ hayatlarýnýzýn kýymetini bilin. Güzel deðerlendirin onlarý. Tek þansýnýz var, ertelemeyin.