"-tatlým cüzdaným yok!
-(muzur gülümser) nasýl yok, çantanda olmasýn?
-yok hayatým çantama koymam cüzdanýmý, düþmüþ heralde, masanýn oraya bakayým bi (caresiz ses tonu)"

Yenilen yemek ertesinde hesap ödemesi yapacakken bu durumu farketmiþ olmak gerçekten çok kötü koyuyor sevgili dostlarým. Eli arka cebe attýðýnda her zaman orada olmasýna alýþtýðýn cüzdanýnýn orada olmamasýnýn vermiþ olduðu boþluk hissiyatý bir an sizi dipsiz bir hüsrana sürüklüyor açýkçasý. Hayatýnýzda ilk defa cüzdan kaybediyorsanýz ve bu gözlerinin içinde hayat bulduðunuz kýz arkadaþýnýzýn yanýnda gerçekleþiyor ise inanýn bana daha da bir zor duruma düþüyorsunuz.

Masanýn orada bulamadýk tabii ki cüzdaný. Zaten bulsaydýk þaþardým orada. Hani çok panik içerisinde de deðilim nedense, halbuki biraz sonra içine düþeceðin düþüncelerin bana yükleyeceði aðýrlýklardan haberdar da deðilim. Çok sakinim. Hesabý ödüyoruz çýkýyoruz mekandan. 15 dakika da yediðimiz yemeðimizi (çok acelemiz vardý) sindirmek için bir fýrsat olarak da düþünebilirmiþiz bu kayýp iþini, þu an aklýma geldi böyle bir þey. Neyse. Beraberce düþünüyoruz, nerede düþürmüþ olabilirim diye. Gittiðimiz yerleri sayýyoruz. Genelde yürüdüðümüz için yürürken düþme olasýlýðý pek olmadýðýndan oturduðumuz yerleri düþünüyoruz daha. Beylerbeyi nde gittiðimiz kafeden sonra ona aldýðým ve gözlerinde sevince, mutluluk pýrýltýsýna dönüþen çikolata için cüzdanýmdan para çýkardýðýmý hatýrlýyorum. En son orada cüzdanýmla tensel temasa geçmiþ olmalýyým diye sesli düþünüyorum. O vakit sahil yolunda düþürdük diye sahile doðru giden minübüslerden dönerken kullanmýþ olduðumuza þans eseri rastlýyoruz ve biniyoruz.

Ayný minübüs olduðundan emin olmasam bile bi ihtimal budur diyerekten, orada düþmüþ olabilir diye o kalabalýðýn içerisinde oturduðumuz yerin altlarýna falan bakýyorum ben. Bu arada düþünceler yavaþ yavaþ aklýmý kurcalamaya baþlýyor. Kimlik, ehliyet, banka kartý, kredi kartý, akbil üstelik içerisinde yeni yüklediðim abonman.. Hepsi için ayrý ayrý uðraþ ayrý ayrý stres. Omuzlarýmda aðýrlýklar hissediyorum. Koluma girmiþ bana destek veriyor o ise. Panik yapmamam büyük ihtimalle onun yanýmda olmasýnýn vermiþ olduðu rahatlýk hissiyatýndan. Gülümsüyor bana. "Napýcaz" diyor. "Hallolur her þey" diyorum. Üzerimde o kadar nakit para taþýdýðýmý duyunca bi güzel de fýrçalýyor beni, hoþuma gidiyor. Bu kadar kýsa süre içerisinde beni bu denli benimsemesi ve benimle bu denli ilgilenip beni hayatýnýn kopamayacaðý bir parçasý haline dönüþtürmeye baþlamasý baþýmý döndürüyor o an. Düþüncelerden düþüncelere uçarken, cüzdaným aklýma geliyor. "Karakola gitmeli bulamazsak sahilde" diye sesli düþünmeye devam ediyorum. Katýlýyor düþünceme. "Planýný da bozdum" diyorum. "Boþver" diyor, gülüyor. Sarýlasým geliyor ona, sarýlamýyorum kalabalýk minibüs. Müsait bi yer istiyoruz þöförden, iniyoruz.

Oturduðumuz bankýn etrafýna bakýnýyoruz telaþla. Yok. Ayný þekilde bende de þaþýlacak þekilde panikten eser yok. Yan tarafta oturan orta yaþlarýnda karý-koca olduklarýný tahmin ettiðimiz çiftin yanlarýna yaklaþýyoruz. Soruyoruz bi ümit diyerek. Soyadýmý soruyor. Söylüyorum. Cüzdanýmý çýkartýyor çantadan, gözlerim ýþýlýyor o an sanki, hissediyorum. "Biz de sizi bekliyorduk burada, gelirler diye düþünmüþtük" diyor, nasýl teþekkür etsem bilemiyorum onlara. "Arayýp bulacaktým seni" diye de bi güzel paylýyor o an þakayla karýþýk. Biz de ki mutluluðu görünce onlar da mutlu oluyorlar. Çok teþekkür edip ayrýlýyoruz yanlarýndan, gözlerinde iyilik yapmanýn vermiþ olduðu saf mutluluðu görüyorum o çiftin. Hala iyi insanlar var diye düþünüyorum.

Yürüyoruz. Minibüs yoluna çýkarken minibüsten beri içimde kalan o sarýlamayýþý gerçekleþtiriyorum. Sýmsýký sarýlýyorum, çekiyorum kokusunu içime. Boynumdan öpüyor beni, kokluyor. "Çocuk gibisin!" diyor, "sahip çýk cüzdanýna". Gülümsüyorum, tekrar sarýlýyorum.

Mutluyuz, gözlerini gözlerim yapýyorum. Elleri ellerimde, heyecan dolu bir mutluluk soluyoruz.

Gün akþamý giyiniyor, bizse mutluluðu.