Kendimi çok yorgun hissediyorum. Bugün iþe gitmeyip Kaan'ý beni affetmesi için zorlamaya karar verdim. Üstümü giyinip evden çýkýyorum. Taksiye bindiðimde iþyerini arayarak bugün gelemeyeceðimi bildiriyorum.
Alýþveriþ merkezinden Kaan'a geçen gün beðendiði saati alýyorum. Beni affetmesi için ýsrar ederken ona bir hediye vermek daha etkili olur.

. . .

Þirketten içeri girdiðimde Esra'yý görüyorum. Kaan'ý soruyorum. Odasýnda olduðunu söylüyor. Hafif bir gülümseme. Bu kýzý seviyorum.
Asansörden iniyorum ve koridorda ilerliyorum. Ve iþte, Kaan'ýn odasý. Kapýyý hafifçe týklatýp içeri giriyorum. Kafasýný kaldýrýyor, ben olduðumu görünce iþine geri dönüyor. Anlaþýlan çok kýrgýn.
Yavaþça yürüyerek ilerliyorum, ellerimi omzunda dolaþtýrýyorum. Dudaklarýmý yanaðýna yaklaþtýrýrken bir elimle hediyesini önüne koyuyorum. Þaþkýn bir þekilde bakýyor, yavaþça geri çekiliyorum. Hediyesini açýyor. Gülüyor ve;

-Gerek yoktu. Diyor.
-Olsun, almak istedim.
-Peki.
-Yapma lütfen, özür dilerim Kaan.
-Beren, küçük çocuk gibi küsecek deðilim. Sadece biraz kýrýldým. Ama tamam, bundan sonra seni merak etmeyeceðim.

Gülümsüyor. Bende gülümseyerek eþlik ediyorum ona. Ayaða kalkýyor, beni kendine çekiyor ve öpüyor.

-Seni seviyorum.

Hiç bir þey demiyorum. Çünkü içimden bunu söylemek gelmiyor. Ona haksýzlýk edemem, ona yalan söyleyemem. Onu seviyorum ama artýk eskisi gibi deðil, sadece seviyorum.

. . .

Üç hafta geçti ve hala ayrýlmak istediðimi söyleyemedim. Ona yakýn davranýyorum ve birlikte eðleniyoruz, gece dýþarý çýkýyoruz. Ondan tamamen uzaklaþamýyorum çünkü ona deðer veriyorum, o hala benim herþeyimi paylaþtýðým bir dost. Açýkcasý ne yapacaðýmý bilmiyorum ama geleceðim hakkýnda bir kaç fikir yürüttüm. Yapmak istediðim þeyler var, ideallerim var. Uzun zamandýr ilk defa bu kadar kararlýyým ve kararlarým yapýlmasý çok güç þeyler deðil. Sadece, herþeyden önce Kaan'la konuþup bu iþi bitirmeliyim. Beraberinde herþey düzelecektir.
En azýndan düzeleceðini umuyorum.