Aklýma bin bir türlü sualler geliyor, nefesim yetmiyor, içim titriyor
Kimin sürurundan o an esinlensem hicraným ruhuma gem vuruyor
Kalbim hüznün nefeslerinde eriyor, derdi efkarým umutta direniyor
Gelen kim varsa, þayet aidiyetinden uzaklaþan nazarsa içim sýzlýyor



Aþk halin demidir diyorlar ama gönlün hicranýný ne kadar biliyorlar
Rahley-i tedrisatýn o nefesin firkatine müptela olduðunu söylüyorlar
Gözyaþlarý þefkattir, muhabbettir, rahmettir, aþkýn ve esinin yetisidir
Hüzün ve hicranla dem bulan bir efkarý badedir, sevdanýn gerekçesidir



Ruh ve kalp; aþk ile iç içedir, ihsan ve izana tabi olan bir lahzayý dildir
Akýl ve idrak, istikamete ram olan her hangi bir durak sevdayý payedir
Gönül her ne kadar nida etmeden, edebi halden vazeçmeyen ar sa eriþir
Nar zan ve haþyet için bir nazardýr kalbin nefsinle aþka eriþen vuslattýr



Ýki elini baþýna koyarak, ruhunun feryadýný duyarak hisset ve düþün
Hüznün perdesi açýlýyor ve için titriyor gözyaþý hucum ediyor ne için
Her gidiþin, nefesin emanet olduðunu kalbin sedasýndan elemle iþitin
Niyetin ve sahneye koyduðun cibiliyetin bir hesan içindedir onu bilin



Can, canana ram olur, aþkýn o esininde nefsin, hicran nidasý duyulur
Akýl ve idrakin vicdanýn terazisinde hakikatin meþkine o an ram olur
Korkular ve kaygýlar unutulur keyfiyet gerekçeleri bir bir sýraya konur
Kim aþký ve sevdayý hakkýyla kul olmak için anlar onu yaþarsa kurtulur



Mustafa CÝLASUN