SONSUZA DEK



Bu öyküyü yazmaya baþladýðýmda aþýk olduðum kiþinin yani Ayþe’nin duyarlý biri olmadýðýný söyleyerek söze baþlamýþtým, bir roman kahramanýný ters yüz ederek. Doðrusu duyarlý sözcüðü yeterince kapsamlý deðil. Evinin tüm iþlerini yapan, çocuðu olsa özenle bakacak olan, sanata tutkun, yaþamýn inceliklerini gören, erdemli insan. Ayþe’nin bana çaðrýþtýrdýklarý bunlardý. Belki de kadýnlarla iliþkim eksikti, her sözüne þaþýrýyor, gülümsüyordum, sözlerini ancak iki üç gün sonra anlamlandýrabiliyordum bazen. O, Selim’i tercih etmiþti,itiraf edeyim çok kýsa bir süre kýskandým onu;ama sonra O’nu hakettiðine göre harika bir insandýr, diye düþündüm ve Selim, zihnimde hiçbir karþýlýðý olmayan bir resimdir, ruhumda hayranlýk uyandýran. Bana onu övmesine bile gerek yoktur. Mehmet’e yani ustama sadece bu konuda içimi dökerdim. Mehmet, çok iyi bir müzisyendi ve tam bir bohem gibi yaþardý, müziði o bana öðretmiþti, davul çalmayý...Babasýnýn gençliðinden kalan ciltli kalýn kitaplarýn üzerine saatlerce baget indirerek kitaplarý paralýyordu.Uzun zamandýr görüþmemiþtik. Yýllar hepimizi deðiþtirmiþti muhakkak. Son günlerde iyi olmadýðýný öðrenmiþtim. Annesi ve babasýyla Kadýköy’de bir apartmanýn zemin katýnda küçük bir evde yaþýyormuþ ve beynindeki tümör hafýzasýna ve basit öz bakým becerilerine bile etki etmeye baþlamýþ. ‘’Aþký, bagetleri indirdiðinde öðrenirsin; gerisi zýrvalýktýr. O, þiddet ve tutkuyu yaþatýr.Hiçbir kadýn sana bu mutluluðu ve hazzý veremez. Bagetlerine sadýk ol, soluk gibidir o. Onunla dertleþ, avuçiçinde bir hayatý tuttuðunu unutma’’ demiþti, bilge insanlara özgü bir üslupla.

Bir gün yine stüdyoya gitmiþtik. Cebinden küçük bir votka þisesi çýkardý, onu en çok rahatsýz eden yan daki kafeden gelen popüler þarkýlar ve çatal býçak sesleriydi. Ne biçim yalýtýmý vardý buranýn, yokluktan kabullenmek zorundaydýk. Bir kaç yudum votka aldýktan sonra attýðý improvizeyi büyülenerek dinlemiþtim. Ayþe’nin parlayan gözleri iliþiyordu gözlerime sanki. Bir an durup, dalgýnlýðýma engel oldu.Þöyle dedi:’’Gerçek olan seslerdir, sana yine býkmadan usanmadan olduðu gibi yine notalarý nasýl okuyacaðýný ve bagetleri nasýl tutacaðýný öðreteceðim. Ayþe’yi boþver.Parmaklarýnýn yerine dümdüz dallardan yapýlmýþ, topraktan fidan vermiþ aðaçlarýn ,ruhunun narin köklerini emen seslerini duyumsa.Aptallýk etme, bir kadýna tutku duyulmaz. Seslerdeki alçak gönüllüðü dinle,duyduðumuz zevk için bir kadýna deðil müziðe minnet duymalýyýz. Kadýnlar, gerçek efendilerini tercih ederler, biz müziði yani özgürlüðü. Onlar duygusal saltanat sürmek için köleliðe boyun eðen zavallýlardýr.

Her neyse, aradan yýllar geçti, üniversitede müziðe daha çok yaklaþtým ama Mehmet’ten uzaklaþmýþtým. Kadýköy’de postahanenin önünde biriyle karþýlaþtým, yüzünde çizgiler saçlarý aðarmýþ, iri yarý , kocaman göbekli biri.Çakmak satýyor. Göz göze geldik, bir an onun Mehmet olduðuna inanamadým. (Sonradan bir arkadaþtan, bu kilolarýn ilaçlarýn yan etkisinden olduðunu öðrendim.)Uzattýðým elime tanýdýk bir hareketle örtük bir öpüþ kondurdum,önce almadý. Sonra nemli parmaklarý avucumla buluþtu. Kirli sakallarý ve hayrete düþürücü yüzü çamurdan biçimlenmiþ gibiydi, gözleri gözlerime dönük ama boþluða bakýyordu. Bir çakmak satýn aldým.Benden bir sigara istedi, içine çeker çekmez öksürmeye baþladý. Bu gözleri tanýmýyordum. Keþke hiç görmeseydim.Ustamýn eski hayali kalsaydý aklýmda. Sonra sanki birden hafýzasý canlandý, bana ; ’’Ayþe’yi gördüm, senden bahsettik. O, eðer görüþürseniz senin aþýrý duygularýnýn þiddete varan bir dereceye gelebileceðinden kaygýlanýyor.’’ dedi. Sonra beni býrakýp baþka bir müþteriye yöneldi...


Ustam, hafýza sýkýntýsý çekse de yalan söylemezdi.Biraz düþününce anýmsadým. Ayþe’yle üç yýl arkadaþlýk etmiþtik. En son yýllar önce bir dostun evlilik töreninde karþýlaþtýðýmýzda bana; ’’Seni anlýyorum; ama anlayýþla karþýlamýyorum.’’ demiþti. Ne büyük yanýlgý! Beni hiç anlamamýþ, bir haþereyi bile öldüremeyip dýþarý çýkardýðýmý bilmiyor tabii. Ben onu sevilecek bir ‘’kiþi ‘’olarak sevmiþtim, bu kadar yalýndý...Ettiði sözün anlamýný yine sonradan fark ettim. Benim duygularýmla þiddeti nasýl örtüþtürebiliyor? Nasýl bir neden- sonuç zinciri çýkýyor insan aklýndan?Ustam yine haklý çýktý. Dilerim Ayþe’yle hiç karþýlaþmam, mutluluklara boðulsun ama ne sözler duymuþtum ondan, gülümsemekten baþka birþey yapamamýþtým, anlamýþtým çaresizce. Ancak böyle büyük bir acýyý kimse bana yaþatmamýþtý. Çok düþündüm ama Ayþe'nin bu düþüncesini, kaygýsýný haklý çýkaracak en küçük bir iz bulamadým yüreðimde, kiþiliðimde. Hayalkýrýklýðýmý,üzüntümü dile getirecek öykü cümlesi bile kuramadým.

Bir akþam gençlik yýllarýmdaki bir parçayý dinlerken Mehmet geldi yine aklýma. Yola koyuldum ama inanýlmaz kaygýlýydým, boþ gözlerle mi açacaktý kapýyý, üzerinde siyah t-shirt? ‘’Gel içeri moruk , mu diyecekti,liseden kalma kalýp laflarla. Babasý açtý kapýyý.’’Ýlaçlarýn etkisiyle hep uyuyor.’’dedi.

Bir an beni görünce mutluluk duyacaðýný, her þeyi hatýrlayacaðýný düþündüm. Odasýna girdim. Yerde yýrtýlmýþ, baget darbeleriyle paramparça olmuþ yastýk. Kendisi yastýðýn sað tarafýna yýðýlmýþ. Tüm vücudum titriyordu. Hemen ambülans çaðýrdýk, doktor ‘’kalp krizi ‘’dedi soðukkanlýlýkla.

Hocamdý o benim. Ona bazen imreniyorum, kimse ölümden sonrasýný bilmiyor ne de olsa.Aslýnda her þeyine gýpta ediyorum; insaný anlama çabasýnýn gücüne, acýyý tatmasýna, gerçek mutluluðu bilmesine, hayat ustalýðýna.Yine de kýzýyorum ona;yeteneklerini kötü kullanarak kendisine zarar verdiði için. Þu hayatý olduðu gibi kabulenmeye kalbi yetmediði için. Bir yaným þöyle diyor; Yaþasaydý ancak bir öykü kahramaný olacaktý;iyi ki yok oldu ,duyarlýlýðýyla bu hayata daha ne kadar katlanacaktý ki? Erken ölümü bile ,herkesin uzatmaya çalýþtýðý yaþama kestirmeden bir anlam çýkarma ya da bir sonuç verme ustalýðýna sahip olduðunu gösterir.Mezartaþýna baget çizdireceðim, Neyzen Tevfik’in mezartaþýndaki resim gibi.Nasýl olsa herkesin bir ''rosebud''ý vardýr. Bu kez hoþçakal hocam, yalnýz kendini deðil, benim için Ayþe’yi de götürdün giderken, bir cümle belki kelime için. Evet hoþçakal ,gerçekten sonsuza dek.


Deniz Hamutcuoðlu