Kapkaranlýktý her yer. Önümde sadece bir gece lambasý bana aydýnlýk veriyordu ve hafif mandalina kokularý… Ellerim ise hafif kuruluðun verdiði o tiksindirici ellerim. Her þey tamamdý. Cinayeti çok güzel bir þekilde tamamlamýþtým. Arkamda ise hiçbir þüphe býrakmadan, kalbimdeki o kötülüðün karanlýðý her saniyede giderek artýyordu ve kendi kendime o pis sýrýtýþým, kalbimdeki karanlýðýn artmasýyla orantýlý bir þekilde artarak benim egomu dolduruyordu. Evet ; baþarmýþtým hiçbir çeliþkiye düþmeden, 5 yýldýr beslediðim kinimin acýsýný artýk kan damlalarý ödüyordu.
Dün gece; 01:00
Evinin önünden lambalarýnýn yanýk olup olmadýðýný kontrol etmek için önce arabayla geçtim. Ellerim titriyordu; direksiyonu kontrol etmekte zorlanmýþtým. Ýki sokak öteye park ettim. Arabadan indim ve evine doðru yol almaya baþlamýþtým. Hiçbir evde ýþýk yoktu. Sadece sokak lambalarý ve ben vardým. Evine doðru giderken, kendimi o zifiri karanlýða doðru tek ben ilerlediðimden dolayý yerin ve gökyüzünün hakimi benmiþim gibi hissediyordum.
Silah, paltomun iç cebindeydi. Hýzlý adýmlarla hedefime doðru ilerliyordum. Sanki doðduðumdan beri bunun için eðitilmiþim gibi. En sonunda evinin dýþ kapýsýna geldim. Elimin titremesinden olsa gerek dýþ kapýnýn gýcýrdamasý beni ürpertmiþti. Ani bir þekilde, ayaklarýmdan baþýma doðru bir titreme oluverdi ve evinin kapýsýný (küçük bir sesle) zorlayarak açtým. Ev dýþarýdan küçük ama içeriden bakýnca devasa büyüklükteydi. Mobilyalar antikaydý: avizeler, büfeler, konsollar… Evin mermerleri satrançtaki gibi siyah beyaz döþenmiþ bu da eve ilginç bir hava katmýþtý ve içerden gelen o esrarengiz, büyüleyici Mozart-Symphony No.41 ‘’Jüpiter’’.
Evin koridoruna doðru ilerlerken paltomun iç cebinden silahýmý çýkardým. Piyano sesi koridorun en sonundaki odadan geliyordu. Hýzlý ve güvenilir adýmlarla ilerliyordum. Artýk kendimi sýradan, önemsiz birinden tanrý lütfuna ulaþmýþým gibi emin adýmlarla koridorun en ucundaki kapýyý açtým. Pencere açýktý. Dýþarýdan gelen rüzgar beyaz , naif olan perdeleri savuruyordu. Galiba o da beni bekliyordu. Odada sadece bir piyano ve piyanonun üstünde de vazonun için de bir tane kýrmýzý gül vardý. O güzelim notalarý çalarken, ben silahýmý onun alnýnýn tam ortasýna doðrultmuþtum. En sevdiðim, en haz aldýðým bölüme gelene kadar beklemiþtim.
Sonunda o en sevdiðim, en haz aldýðýmý bölüme giremeden alnýnýn ortasýndan onu vurmuþtum. Zavallý , kafasý piyanonun beyaz tuþlarýnýn üstüne düþmüþtü. O iðrenç kaný piyanon her yerine yayýlmýþtý. Tek üzüldüðüm Mozart- Symphony No.41 ‘’Jüpiter’’ bitirememiþ olmasýydý. Beslediðim kin daha aðýr basmýþtý. Kimin umurunda… ÞAH ve MAT!