Bir çamur parçasý gördüm ben. Arafat'ta vakfeye durmuþ bir mü'minin gözyaþlarýyla karýlmýþ bir topraktan mamul. Bir istiridyenin içinde sakladýðý inciden ya da topraðýn baðrýna bastýðý elmastan daha mübarek.

Ellerini semaya kaldýrmýþ bir bedenin derinlerinde yanan yangýnda piþirilmiþ bir çamur parçasý gördüm. Ve döndüm yüzüme bir avuç toprak çaldým. Bir türlü haline bürünemediðim, hep kýskandýðým topraktan bir parça. Ayaklar altýnda ezilmek olarak düþündüðüm þeyin, onurluca bir mü'minin ayaðýndan öpmek olduðunu bilemedim. Onun kisvesine bürünememenin kasveti çöktü gönlüme; omuzlarým biraz daha eðildi. Fakat o da ne? " La Tahzen! " dedi gönlüm ve ve gözyaþlarým ona eþlik etti. Kýsa(!) bir müddet sussa da yüreðim, artýk dirilmiþti.

Akan gözyaþlarýmla topraða verdim bedenimi. Toprakta gözyaþlarýmdan oluþmuþ bir öbek. Gözlerim yüreðime kilitlendi ve gördüm oaradaki yangýný ve yaþadým hayallerimi hissederek. Arafat'a akan o mübarek selin içinde nefsim bir muamma... Damla mý yoksa zerre mi?.. Belki de o gördüðüm çamur parçasý bendim. Semaya kaldýrýlan bir eldim, yakarýþ için çýrpýnan bir dildim, çýlgýnca çarpan bir yürek ya da dilde bir dilek... Ya Rabbi! Ben iþte þimdi bendim; tüm bedenimle ve yüreðimle. Kabul eyle, arz eyliyorum, kabul eyle. AMÝN...