Defne ve Sercan'a yemek ýsmarlamayý teklif ediyorum ve onlarýn da kabul etmeleri üzerine þehirde küçük bir lokantaya oturuyoruz.
Saatlerce konuþup gülüþüyoruz. Sanki yaþadýklarýmýn ruhumun üstüne bastýrdýðý aðýrlýk yok oldu. Her þeyi, herkesi unuttum. Sanki sadece üç kiþiyiz bu koca evrenin içinde.
Yemeklerimizi bitirdikten sonra birer kadeh þarap içiyoruz ve sessizlik ruhlarýmýzý hakimiyeti altýna alýyor. Tek yaptýðýmýz Boðazý izlemek ve þaraplarýmýzý yudumlamak... Derken telefonum çalýyor ve tahmin ettiðim gibi arayan Kaan. Açmak istemiyorum ama onu tekrar meraklandýrmak ve kýrmak istemem.

-Alo.
-Beren?
-Evet?
-Neredesin? Ben eve geç geldim bugün, seni evde sanýyordum ama yoksun.
-Ben Defne ve Sercan'la birlikteyim. Ama birazdan kalkarýz.
-Tamam tatlým, seni seviyorum. Defne ve Sercan'a selam söyle.
-Peki. Görüþürüz.
-Görüþürüz.

Bir kaç dakika sonra hesabý ödeyip lokantadan ayrýlýyoruz. Sercan ve Defne'yi evlerine býrakýp eve gidiyorum. Ýçeri girdiðimde Kaan'ý görüyorum. Televizyon izliyor. Yemek yapmýþ, yemiþ. Aslýnda keþke beni görmese ve merdivenlerden yukarý sessizce çýkýp kendimi yataða atsam.

-Hayatým.

Neþeli bir þekilde sesleniyor. Cevap vermek istemiyorum. Þu an ondan o kadar uzaðým ki.

-Efendim?
-Nerelerdeydin bakalým? Defne ve Sercan nasýl? Hasret giderdiniz mi?
-Ýyiler, evet.

Yavaþça yanýma geliyor ve bana sarýlýyor. Bir süre o þekilde kalýyoruz ve ardýndan onu yavaþça geri çekiliyorum.

-Ben çok yorgunum Kaan. Yatýyorum.
-Tamam tatlým bende geleceðim birazdan.

Merdivenlerden yukarý çýkýp odaya giriyorum. Uykum var dedim ama aslýnda yok. Banyoya gidip küvetin içini dolduruyorum ve biraz dinleniyorum. Evet, þimdi çok daha iyiyim.
Kapýnýn týkladýðýný duyuyorum ve Kaan içeri giriyor.

-Hani uykun vardý? Yatmamýþsýn.
-Ah, þey... Biraz dinlenmek istedim. Uykum kaçtý ama hala yorgunum. Sen uyu ben film izleyip öyle yatacaðým.
-Sen bilirsin.

Sanki bir þeyler olduðunu anlamýþ gibi bir bakýþ atýyor ve banyodan çýkýyor. Az sonra küvetten çýkýyorum, banyonun kapýsýný açýyorum ve tam karþýmda uyuyan Kaan'ý görüyorum.

Hiç uykum yok, sadece oturmak ve kafamý daðýtmak istiyorum. Kendime bir kahve hazýrlýyorum ve bir film açýyorum. Erkekleri Tavlama Sanatý.
Film bittikten sonra yukarý çýkýp yataða uzanýyorum ve anýnda gözlerim kapanmaya baþlýyor. Kendi kendime tekrar ediyorum; 'Tamam, yarýn yepyeni bir gün olacak.'