En acý günlerinde saçýnýn tellerini,
Gözlerine bakarak okþayýp sayamadým.
Seni göðsüme sarýp, tutarak ellerini,
Hüzün dolu gönlüne teselli koyamadým.

Duyduðun her acýyý yüreðimde yaþadým,
Sevgimin halýsýný yollarýna döþedim.
Hüznüne nikâh kýydým, mutluluðu boþadým,
Çilenin urbasýný gönlünden soyamadým.

Bulut bulut daðýlan gözlerinin yaþýndan,
Usanarak sevdamý çýkarmadýn düþünden.
Caneþimsin diyerek koþa koþa peþinden,
Yorulmadan býkmadan, sevmeye doyamadým.

Sen orada kaderin cilvesini tanýrken,
Ben kahýrlar içinde acýyla kývranýrken,
Telefon her çalmada arýyorsun sanýrken,
Umudun uykusundan silkinip ayamadým.

Ateþlere atýlmýþ kibritin ucundayým,
Yüreðine oturmuþ özlemin tacýndayým.
Hasret sýradaðýnýn en dik yamacýndayým,
Zirvedeki meleðin sesini duyamadým.

Telefona attýðýn mesajlarý ezbere,
Okuyorum gün boyu yeni baþtan kaç kere.
Hatýradýr diyerek kopyaladým bir yere,
Ýlk geldiði yerinden silmeye kýyamadým.

Gönlünün kovanýnda bal karýþmýþ acýyým,
Gözlerin gülsün diye ömrümce duacýyým.
Sevdamýn Kâbe’sine emekleyen hacýyým,
Dön diye ýsrar eden þeytana uyamadým.

Mehmet Nacar