Ne vakit ruhumun daraldýðýný hissetsem, nefsimden mi acaba diye sual etsem
Ne kadar yüreðimi burkan hevesim varsa, o an vazgeçerek sahibime yönelsem
Aklýmý ve izanýmý gönlümün firkatine, hasret çektiði o aþk-ý akideye sevketsem
Ölmeden mananýn vecdinde nefeslensem cananýn niyazýný sevda için haketsem



Yoksa baþka zamanlardan kalan insanmýyým, neden bu kadar edebe muhtacým
Evet ben mazim için ve atimin serkeþliðinde inliyor bu gönlüm heran için için
Niçin berhudar olamýyor ruhum, inþiraha kavuþamýyor kalbim nasýl bir seçim
Heran aðlýyor fersizleþen gözlerim aþkýn sedasýnda yoksa yetim olan benmiyim



Neydi kefaret için vadettiðim uhtelerim, kurban olmak için çektiðim çilelerim
Ruhuma abat oluyor derdin rahmete inkiþaf sunan badelerim, aþk-ý saiklerim
Bin bir sual içinde nefesime þahitlik eden vicdani hallerim, susan çýðlýk benim
Neden tarumardýr ve hatta borana ramdýr bu hicran perdelerim gönül tellerim



Her aðacýn gölsesine muhtaç olan melal-i sefilliðim ve tefekkür için gayretim
Hayret ettiren bazen kör kuyularý dahi özleten hissiyattan uzaklaþan hallerim
Yarabbi evet halkettiðin ruhumla nefsime sorumluluk yüklediðin bu hal benim
Ne cehennem ne cenneti dillerdiren rahmetin için deðil hakkýyla kul olmak için



Þairin hülyasýnda, suskunlaþan hicranýnda evet, bir ahu figanýn arý ve aþký var
Þayet edep insan için deðilse bilmem ki mükellefiyet ne kadar ihsandýr söyle yar
Ha ne olur bir etrafýna bak, kuruyor gönüller salkým saçak, aþkýn bizarlýðý yakar
Dile gelen þu zemherinin lal olan halinde derin bir hüzün var bu akýl neye yarar



Mustafa CÝLASUN