Cevaplara ihtiyacým var. Varlýðýmý sürdürebilmek için nedenleri bilmeliyim. Hayatýmda yarattýðýn kaoslarý görmezden gelemiyorum. Beni bu þekilde vareden sen olduðuna göre, içimdeki doluluðu boþaltacak, bana nefes aldýracak, o kapýyý aralayacak olan da sensin. Bunu senden yüreðimden yükselerek talep ediyorum. Çünkü hissiz bir asiye dönüþmekten imtina ediyorum.
     Kalbimdeki en küçük kýpýrtýda, zihnimdeki düðüm düðüm çözülüþte, sana olan aþkýmýn -seni ne kadar çok sevdiðimin- inildeyiþler halinden dilimden dökülüþüne þahitlik ettin. Mutluluk ve özgürlük anlarým içten içe seni andýðým ayinlere dönüþtü hep. Sesimi duyduðundan ve bu acýmasýz dünyada sahipsiz olmadýðýmdan emindim. Ýþte bu fikre itimadým da üzerine bastýðým þu sert zemini, benim gibi hayali bir varlýk için bile ikametgah kýlýyordu. Ama beni terkettiðin hissine kapýlalý beri bu dünyada kendimi unutulmuþ bir çocuk gibi hissediyorum. Burasý artýk benim evim deðil. Gözümün deðdiði her þey bana yabancý. Kafamýn içinde konuþurken kendime sürekli ayný cümleyi tekrarlýyorum. “Ruhum da cismim de þu an ayaklarýmýn deðdiði yerde!” Bunun ne denli acý çektirdiðini ve tam olarak ne anlama geldiðini senden baþkasý anlayamaz, biliyorsun.
     Eskiden aynada gördüðüm suretten daha fazlasý olduðuma inanýrdým. Cismim yeryüzünde barýnýrken, ruhum tatlý ve kutlu düþlerin peþinde koþar; varlýðým kabýna sýðmaz taþardý. Sýnýrsýzca takýlýrdým gölgelerin ardýna. Bu zihni ve uhrevi hazzý kendi gerçekliðime de taþýyabileceðime inanýrdým bir gün. Ama artýk sadece bir yüz görüyorum ve bir ruh gözlerimin içinde... Hapsolmuþ, fersiz, devasýz... Öyle yüksekten düþürdün ki beni, dev aynalarým paramparça oldu içimde. Artýk göründüðümden daha fazlasý olmadýðýmý biliyorum ve en son gördüðüm þey, -ruhum ve bedenim- ayaklar altýndaydý.
     Sen beni yarattýn. Bana kanatlar verdin. Sonra sebepsizce kýrdýn kanatlarýmý ve beni yeryüzüne býraktýn. Yere çok sert çarpmýþtým. Kendime geldiðimde kollarým ve yüzüm yara bere içindeydi. Gövdem çürüklerle kaplýydý. Acý çekiyordum. Ama canýmý bu kadar yakan hiçbiri olmadý. Canýmý asýl yakan þey, sebeplerini asla anlayamýyor oluþumdu.
     Oysa huzurunda mutluydum. Kendimi seninle bir ve bütün kýlmanýn yerini baþka hiç bir haz alamazdý. Sana yükselir ve benden geriye kalan þu taþ yýðýnýndaki tek parçayý sana emanet ederdim. Dileðim onu ve savunmasýz býraktýðým onurumu her þeyin sahibi ve Kudretliler Kudretlisi olan zatýnýn muhafaza etmesiydi. Bunu kolaylýkla yapabilirdin. Ben de yüce varlýðýnýn ihtiþamýnýn gölgesinde dinlenebilirdim. Ama o gün, ruhumu huzurundan kovduðun yetmiyormuþ gibi beni bir paçavra gibi yerlere çarptýn. Belki de buna göz yumdun. Sadece parçalanýþýmý izlemekle yetindin. Bu öyle bir daðýlýþtý ki, bir karþýtlýðýn tam ortasýna düþmüþ; içimi dýþýmla bir ve ayaklarýmýn deðdiði bu yerde bulmuþtum. Ýþte o anda gözlerim hayatýmda ilk defa kendime deðdi. Gördüðüm þeyden hiç hoþnut olmamýþtým. Bana kendimi gösterip, beni terkettiðinden beri hissedemiyorum. Duygularýmý kaybettim. Düþleyemiyorum. Anlamýmý yitirdim. Kýzamýyorum. Varlýðýmýn amacý yokoldu, gitti. Evrenin þu ücra köþesinde, hiç aþina olmadýðým, ayak uyduramadýðým, her þeyiyle garip ve yabancý bulduðum bu vahþi gezegende biçare kalakaldým.
     Cennetinin bahçelerinde esenlik içinde dolaþýrken beni bir maðara adamýna dönüþtürüverdin. Bahþettiðin o yetersiz aklýmsa baþ aðrýlarýmý artýrmaktan baþka iþe yaramýyordu. Öncelikle bir barýnaða ihtiyaç duyuyordum. Ayrýca karnýmý doyurmak ve ailemi korumak zorundaydým. Bu yüzden silahlara sahip oldum. Elimi kendi türümün kanýna bulamak iþten bile deðildi benim için. Senin katýnda güvenlik içinde oturan bir melekken artýk et ve kemikten bir kabusun ortasýndaydým. Bir hayvan gibi savaþmak zorundaydým. Tüketmek, çoðalmak, rekabet etmek, didiþmek... Ýþte benim gerçeðim: Ben yeryüzünün kavgacý, aptal ve tüysüz maymunuydum!
     Þimdi en azýndan bir cevap arzu ediyorum naçizane. Madem sadece bundan ibarettim, neden bana olmayan bir resmi gerçekmiþ gibi gösterdin? Nedendi o hayaller, umutlar? O parlak kanatlar... Neden? Dedim ya, hissiz bir asiye dönüþmekten imtina ediyorum. O yüzden haddimi bilmeyerek cevap bekliyorum. Neden?